| |
Θα γίνω ιππότης τρομερός ο μαύρος καβαλάρης,
θα πνίγω δράκους τρομερούς και εσύ ας με κριτικάρεις.
Θα βγω από αυτήν την φυλακή που με κρατάει κλεισμένο,
θα περπατώ σε καμένη γη και εγώ δεν πεθαίνω.
Θα είμαι φως του κεραυνού που σπάει το δεντρό στην μέση,
μια καταιγίδα δυνατή που στα σπίτια τους θα πέσει.
Έχω ένα όνομα κακό μέσα στα παραμυθία,
όλη πιστεύουν το κακό και όχι την αλήθεια.
Μαύρο πουλί δίχως ζωή σε άλλη γη ξενιτεμένο,
όλη το διώχνουν από την γη γιατί είναι πληγωμένο.
Μα μια φτερούγα τρυφερή του έδωσε απόψε σπίτι
το έκανα ποιο δυνατό στους δρόμους να κηρύττει
Και από ιππότης επικός στους δρόμους ζητιανεύει,
τον λιθοβολούν κάθε πρωί μα αυτός εκεί παλεύει.
Δεν έχει σόμα ούτε ψυχή ένα αδειανό τοπίο,
στης χαραμάδες του μυαλού ένα χαμένο πλοίο.
Και όταν θα φύγει μακριά από αυτήν τη γη αυτά τα μέροι,
κανίς δεν θα θυμάται τίποτα κάνει δεν τον αναφέρει.
Θα είναι μια μαύρη Κυριακή κάνεις δεν θα το ξέρει
θα βγει από τους εφιάλτες τους εκδίκηση να φέρει
Ο ιππότης ποιητής που είναι ερωτευμένος,
μα για την πριγκιπέσα που τόσο λαχταράει είναι απαγορευμένος.
Τον έδιωξε ο βασιλιά από την πολιτεία,
του έδειξε το δρόμο για κάτι μαύρα πλοία.
Τον θάνατο του έστισε, να τον σκοτώσει θέλει,
και έψαχνε τον θάνατο σε βάλτους και σε έλοι.
Και ξύπνησε ένα θεριό που όλοι το φοβούνταν,
δαίμονα της φωτιάς που χρονιά πάλα κοιμούνταν.
Και ο δράκος σαν ξύπνησε κανέναν δεν υπάκουγε,
το λάθος του βασιλιά από τον κόσμο άκουγε.
Και το βασίλειο καιγόταν κάνεις δεν το βοηθούσε,
μονάχα κάποιος εξόριστος την κόρη λαχταρούσε.
Και πίρε κράνος μαύρο σαν καπνό και ένα κοφτερό λεπίδι,
φόρεσε την μαύρη πανοπλία μα ο χρόνος τελείωνε ήδη.
Έτρεξε γρήγορα και δυνατά με όλο το πάθος της καρδιάς του,
το όνειρο θα γινόταν αληθινό στην αγκαλιά τις κυράς του.
Τον δράκο βρήκε να πολεμά να καίει να σκοτώνει,
να καταστρέφει σπίτια και χωριά να ερημώνει.
Και μια μάχη ηρωική έδωσε ο ήρωας μας,
η μαύρη του σκιά θα ζει στα όνειρα μας.
....................................
Μα πριν ο δράκος πέσει χάμω την λύπη θα μας φέρει,
γιατί κάτι τέτοιο να συμβεί; κάνεις μας δεν το ξέρει.
O δράκος έπεσε νεκρός μα πρώτα έχε κορυφώσει,
τα νύχια του τα σουβλερά στον ηρώα είχε καρφώσει.
Και ο ήρωας μας αιμόφυρτος δίπλα στο νεκρό τέρας,
τρέχουνε τα δάκρυα του που παίρνει ο αέρας.
Η κόρη τρέχει κλαίγοντας και τον αγκαλιάζει,
η όψη του ήρωα χλομή αυτό πολύ την τρομάζει.
Φωνάζει και οδύρεται του λέει θα σε φροντίσω,
και αυτός της απαντά “αγάπη μου δεν θα ζήσω”.
Της λέει όσα δεν πρόλαβε και ούτε θα προλάβει,
της τις δίνει όσα δεν πρόλαβε και τις ζητάει ένα χάδι.
Ούτε μια ώρα αργότερα ο ήρωας πεθαίνει,
ο μαύρος καβαλάρης αιώνια υπομένει.
Στον τάφο του τον μαρμάρινο η κόρη λουλούδια αφήνει
δάκρυα ατελείωτα κάθε ήμερα χύνει
Και εκεί του εκμυστηρεύτηκε ένα δικό τους μυστικό,
Το παιδί του περιμένει τον μικρο του γιο.
Και ο ήρωας δεν ξεχάστηκε ποτέ μέσα στους αιώνες,
μέσα στην καρδιά μας θα δίνει τους δικούς του αγώνες...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
