| |
Χθες βράδυ στρατοπέδευσαν οι λέξεις μου κοντά στο λειβάδι.
Άναψαν φωτιά κι έστησαν χορό.
Όλη τη νύχτα χόρευαν, γυμνές, ξέπνοες, αλλόκοτες
σαν καταραμένες νεράϊδες.
Η κατάρα που τις βάραινε δεν ήταν άλλη απ΄ την ίδια τους
τη μοίρα, ήταν προορισμένες για ένα σκοπό.
Προχθές οι αδελφάδες τους στο ίδιο ακριβώς λειβάδι
ήταν ευλογημένες γιατί θα γεννούσαν τον έρωτα.
Το πρωϊνό τις είχα βρει σφιχταγκαλιασμένες,
μ΄ ένα τεράστιο χαμόγελο κι ένα πανέμορφο μωρό
στην αγκαλιά. Το ΄χα διπλώσει στα δυο ευλαβικά
και το ΄χα βάλει στο συρτάρι ν΄ αποκοιμηθεί.
Σήμερα όμως θα γεννηθεί ένα τέρας. Αυτό είναι βέβαιο.
Εγώ είμ΄ αυτός που αποφασίζει κάθε βράδυ
τί θα γεννηθεί το πρωί.
Ε λοιπόν σήμερα, με το πρώτο φως του ήλιου
θα ξεπροβάλλει ένα φρικιαστικό τέρας.
Θα μιλάει για πόλεμο, για νεκρές ιδέες, χαμένες αγάπες,
ημιτελή όνειρα.
Η καρδιά του θα ΄ναι γεμάτη μίσος, αγωνία και μπαρούτι.
Μόνο το σώμα του θα ΄ναι το ίδιο. Όλ΄ αυτά τα χρόνια,
όλα τα σώματα πάνω-κάτω τα ίδια είναι.
Πάντα σε λευκό χαρτί, πάντα με μαύρα γράμματα
αλλά πάντα με διαφορετικές καρδιές.
......................................................................................................
Ξημέρωσε. Ο ήλιος αρχίζει να ψηλώνει και να χαϊδεύει
με τις φτερούγες του το λειβάδι.
Διαμελισμένα κορμιά, διάσπαρτα παντού.
Το χορτάρι αγριεύει, θέλει να τινάξει από πάνω του
όλη αυτή τη δυστυχία.
Το τέρας μου σαλεύει, μόλις γεννήθηκε
κι εγώ σήμερα είμαι καταραμένος.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
