| |
Πόσο όμορφα χρωματίζονται με το προδρομικό φως του ήλιου
τα άσπρα σύννεφα που στεφανώνουνε τ’ αγέρωχα βουνά.
Νάτος κι ο ηλιάτουρας που βρίσκει μονοπάτι ανάμεσά τους
και μ’ ένα πλατύ χαμόγελο τη πλάση αγκαλιάζει.
Πάνω σ’ ένα κλαδί ελιάς ευλογημένης,
ο σπίνος προσευχή στέλνει στον Πλάστη,
κι η θάλασσα το αέναο ταξίδι της ήρεμα συνεχίζει.
Ο παπα Λάμπρος ξεκινά, τ’ ανήφορο ανεβαίνει
πάει να κάνει λειτουργιά εκεί ψηλά στού Άη Λιά
το κάτασπρο εκκλησάκι.
Κάπου κάπου σταματά και κάνει το σταυρό του,
να πάρει δύναμη ζητά και πιο πολύ κουράγιο.
Στον ώμο του σφικτά κρατά σ’ ένα μικρό δισάκι
λιβάνι, μέλισσας κεριά και τ’ άγιο δισκοπότηρο.
Φτάνει και κάθεται λίγο να ξαποστάσει
και από ψηλά εκεί θωρεί απέραντη τη πλάση.
Φοράει το πετραχήλι του και βάζει ευλογητός
ψάλλει γλυκά και ταπεινά κι ευφραίνεται ο Θεός.
Μέσα στη βάρκα του ο Πετρής με ένα σάλτο μπαίνει ,
λύνει τους κάβους και αρχινά μοναχικό τραγούδι,
καθώς τραβά για τα βαθιά το δίχτυ να λεβάρει.
Ο μπάρμπα Θόδωρος κάνει σταυρό και απ’το σπίτι βγαίνει
ποιο κει η κυρά μονολογεί κι άσπρο τσεμπέρι δένει,
σήμερα η μέρα αυτή, τι να’ ναι που μας φέρνει;
Κλείνω τα μάτια μου και γω και βρίσκομαι εκει πέρα
παρέα στου γέρο Θόδωρου να πίνω καφεδάκι
της βάρκας λέει του Πετρή δένω το παλαμάρι
για νάβγει πάλι στη στεριά τραβώ τον απ το χέρι.
Ο παπα Λάμπρος με ευλογεί και μιαν ευχη μου στέλλει.
Γύρνα παιδί του μισεμού κι εγώ στη κάθε προσευχή
ζητώ απ’ τον καλό Πατέρα μας, πάντα καλά να σ’ έχει
κι απ τα μάτια μου ασταμάτητα, ζεστό το δάκρυ τρέχει.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
