Warning: session_start(): Cannot start session when headers already sent in /home/stixoi/public_html/core.php on line 23
stixoi.info: Έτσι σαν να 'μασταν εμείς και όχι άλλοι
 
Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
130659 Τραγούδια, 269440 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 Έτσι σαν να 'μασταν εμείς και όχι άλλοι
 
[font=Bookman Old Style][I] [color=black]Να’μαι και πάλι εδώ
Στο ζοφερό , στ’αδήμονο μου ψέμα
Κάτου απ’τη λάμπα της γδαρμένης συνοικίας

Να ξύνω πιο πολύ τα νύχια μου
όσο με σπρώχνει το σκοτάδι

Όσο με σπρώχνει ο εαυτός μου
Να συλλογιέμαι πως

Κόβω μια φέτα λησμονιάς απ’το φεγγάρι
Να κοιμηθούν τα όνειρά μου αγκαλιασμένα
Να λυγωθεί λίγο ακόμα η θύμησή τους
Στο ζοφερό, στ’αδήμονό μου ψέμα

Υπάρχει άραγε αλήθεια
κι αν δεν υπάρχει πώς πονά

Πώς αναπνέει μες στο δέρμά της ο πόνος
Ποιανού τα χείλη κυβερνά

Απόψε με κατάπιε το φεγγάρι
Ένα κίτρινο, μεγάλο στόμα
Όπως εκείνο που ανοίγει ο θάνατος
λίγο προτού σε πάρει
Λίγο προτού σαλπάρει

Υπάρχει άραγε αλήθεια

Μέσα στο δίσκο ενός ζητιάνου αν κοιτάξεις
Ίσως να δεις όπως κι εγώ
το ζοφερό τ’αδήμονό της ψέμα
Πως ίσως τάχα κάποιος διαβατάρης ένα βράδυ
Σκύψει με ευλάβεια να ρίξει ένα κέρμα

Όπως εκείνα που ρουφούν τα συντριβάνια
τάσσοντας μάταια μιαν ευχή

Μα ποια πραγμάτωση ζητάμε εμείς αλήθεια
Ποιανού το χέρι αποστρέφεται το τώρα
Ποιανού η ανάγκη σημαδεύει το μετά

Αν δεν μας φτάνει αυτό που ζούμε
Πως να δεχτούμε εκείνο τ’άγνωστο
Εκείνο τ’όμορφο «υπάρχω»
μέσα στα μάτια ενός παιδιού

Αντικαθρέφτισμα οι ελπίδες των μεγάλων
Στήνονται κάτοπτρα στα μάτια του Θεού

Στο ζοφερό, στ’αδήμονο μας ψέμα
Σαν κάποια σύμβαση με λόγο πληκτικό
Σαν κάποιο σύνορο με σύρμα ηλεκτρικό

Έτσι σαν να ‘μασταν εμείς και όχι άλλοι
Μες στη λαμπρή μας, την αβίαστη αλήθεια.





 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 10
      Στα αγαπημένα: 2
 
   

 Ταξινόμηση 
       Κατηγορίες
      Συναισθήματα - Εικόνες,Αναμνήσεις & Βιώματα
      Ομάδα
      Ελεύθερος στίχος - Ποίηση
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

Δεν πάω απλά με το ρεύμα. Εγώ είμαι η ροή.
 
Helene52
30-03-2008
Αν δεν μας φτάνει αυτό που ζούμε
Πως να δεχτούμε εκείνο τ’άγνωστο
Εκείνο τ’όμορφο «υπάρχω»
μέσα στα μάτια ενός παιδιού
Τ έ λ ε ι ο !!!! ::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
Την καλημέρα μου
DoS1eR
30-03-2008
Μαγευτικό ποίημα που με αγγίζει...
Μπράβο...
το κορίτσι του Μαι
30-03-2008 @ 05:00
κοβω μια φετα λησμονιας απ'το φεγγαρι
να κοιμηθουν τα ονειρα μου αγκαλιασμενα ::yes.:: ::up.::
Ζήνωνας
30-03-2008 @ 08:14
Καλησπέρα Αθανασία μου.

Υπέροχη η γραφή σου όπως πάντα! Εξαιρετικό στιχοπλέξιμο!

Να έχεις μια υπέροχη εβδομάδα και ο Θεός μαζί σου!
Λύχνος του Αλλαδίνου
30-03-2008 @ 08:42
Εκείνο τ’όμορφο «υπάρχω»
μέσα στα μάτια ενός παιδιού...

Ταξίδι μαγικό στου χρόνου τις αλήθειες είναι το ποίημα σου Αθανασία μου...Από εκείνα που μ'αρέσει να τα ξαναδιαβάζω και να τα αναλύω για να ανακαλύψω σκέψεις πίσω απ'τη γραφή....
Για αυτό και θα το κρατήσω...Να είσαι καλά!
simela
30-03-2008 @ 13:19
εξαιρετικό Αθανασία!!!!! ::yes.::
maraki
30-03-2008 @ 16:11
::up.:: ::theos.:: ::yes.::
karpox
30-03-2008 @ 16:30
Μαγευτηκα !!!!!
Αν δεν μας φτανει αυτο που ζουμε
πως να δεχτουμε εκεινο το αγνωστο...
.....υπαρχει αραγε αληθεια
κιαν δεν υπαρχει πως πονα
arpistre
30-03-2008 @ 19:23
άφωνη!!!
dorakara
30-03-2008 @ 22:08
πάρα πολύ καλό!!! ::up.::

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο