Warning: session_start(): Cannot start session when headers already sent in /home/stixoi/public_html/core.php on line 23
stixoi.info: Φεύγω, είπε
 
Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
130587 Τραγούδια, 269419 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 Φεύγω, είπε
 
Ένα ένα τα δάχτυλα πέφταν στο ξεβρασαμένο κομοδίνο της,
άρυθμοι και αμήχανοι χτύποι που φόρτιζαν την ατμόσφαιρα.
Το μυαλό της ήταν κενό, μα όχι και τόσο άδειο.
Ήταν αφόρητα γεμάτο.
Ένας ουρανός γεμισμένος αστέρια,
που καλά κρύβονταν πίσω απ' τα μαυρισμένα σύννεφα.
Διαβατάρικες σκέψεις που κουρασμένη πια δε συγκρατούσε.
'Ερχονταν και έφευγαν,
μόνο φούσκωναν λίγο ακόμα την ήδη ξεχειλωμένη μνήμη της.
Στάθηκε για λίγο.
Σιωπή...μια τυφλή σιωπή δίχως σύνορα.
Ποιος ξέρει πόση ώρα στέκονταν έτσι, αμίλητη;
Δεν μπορεί κάποια λύση θα υπάρχει, σκέφτηκε,
κι ας ήξερε ότι...
Ήθελε να φυλακίσει ζωή, εαυτόν στο παρόν της.
Δεν είχε επιλογή.
Όταν τα ρολόγια χτυπούν, με αδύναμα πόδια στέκουμε όλοι.
Τώρα δεν μπορούσε να το αρνηθεί.
Δεν μπορούσε να αρνηθεί όσα η κιμωλία του χρόνου σημείωνε στο μαυροπίνακα του μυαλού της.
Λέξεις που χάραζαν την ακόμα παιδική της καρδιά.
Ένα χοντρό δάκρυ έτρεξε στο πρησμένο με πόνο μάγουλο της.
Το βλέμμα έμενε σφηνωμένο στα φθαρμένα της συρτάρια,
εκεί που κοίτονταν τα κιτρινισμένα ημερολόγια της,
εκεί που αναπάυονταν οι μνήμες χρόνων.
Σαν να διάβαζε σωρείο σελιδών, μετά μανίας και αδιάκοπα.
Πήρε βαθιά ανάσα...
Φέυγω, είπε!
Με σφιχτό χαμόγελο και από καρδιάς φιλί χαιρέτησε.
Έσφιξε στο χέρι την μεγάλη πράσινη βαλίτσα της...
Μα στο κεφάλι της χαρούμενα κρέμονταν
ο αγαπημένος των παιδικών της χρόνων σκούφος...


 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 4
      Στα αγαπημένα: 0
 
   

 Ταξινόμηση 
       Κατηγορίες
      Συναισθήματα - Εικόνες
      Ομάδα
      Αταξινόμητα
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

Η μεγαλύτερη άγνοια είναι η βεβαιότητα της σιγουριάς.
 
maraki
02-04-2008 @ 14:49
Ένα χοντρό δάκρυ έτρεξε στο πρησμένο με πόνο μάγουλο της.
Το βλέμμα έμενε σφηνωμένο στα φθαρμένα της συρτάρια,
εκεί που κοίτονταν τα κιτρινισμένα ημερολόγια της,
εκεί που αναπάυονταν οι μνήμες χρόνων.
::cry.:: ::up.:: ::theos.::

teleio....panemorfo....
swordfish
03-04-2008 @ 01:37
Πολύ καλό! ::yes.::
Γιώργος_Ευθυμίου
05-04-2008 @ 16:30
Ευχαριστώ πολύ για την ανάγνωση σας και τον σχολιασμό!
Δυστυχώς αυτές τις μέρες δεν είχα καθόλου χρόνο και δε μπόρεσα να σας διαβάσω... Επιφυλάσομαι να επανορθώσω μες στην βδομάδα! Καλό βράδυ σε όλους!
NIK-TSIK
08-04-2008 @ 02:33
δυνατό,μ'άρεσε ::yes.::

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο