| |
| | Κάπως έτσι έμπλεξα (3) |  | | |
[I]Πριν λίγο καιρό, όταν ακόμη το θάρρος που μου ‘λειπε, το έκρυβα πίσω από τις λέξεις…[/I]
Όταν, μετά από πολύ καιρό μας χτυπάει την πόρτα ένα πλασματάκι, μας χαλάει την ησυχία και μπαίνει στη ζωή μας, γιατί είχαμε αφήσει την πόρτα μισάνοιχτη, είναι σαν να ξεκινάν όλα απ' την αρχή, από 'κει που σταματήσαμε και έτσι συνεχίζουμε... με τον τρόπο που θυμόμασταν. Αυτό δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό αλλά μάλλον δεν είναι αποτελεσματικό.
Κουκλάκι μου, μου χάλασες την ησυχία. Νόμιζα ότι είχα κλείσει τη δική μου πόρτα, ήμουν σίγουρος ότι δεν ήταν ούτε καν μισάνοιχτη. Λάθος! Έκανα το λάθος να ξεχάσω τα κλειδιά απ’ έξω, όπως το κάνω και στην κυριολεξία, πολλές φορές. Και ‘κει ήρθες εσύ, γύρισες το κλειδί και μπήκες μέσα… και τώρα άντε να σε βγάλω έξω… δύσκολα…
Και δυστυχώς, δεν φτάνει που δεν μπορώ να σε βγάλω, αλλά θα πρέπει να σε κρύβω κιόλας, από όλους κι όλα. Κι αυτό είναι το δύσκολο, πώς να σε κρύψω…
[I]Πώς να σε κρύψω, όταν κοιτάω στον καθρέπτη και βλέπω το είδωλό σου στα μάτια μου;
Πώς να σε κρύψω, όταν λάμπω ολόκληρος τις στιγμές που είσαι δίπλα μου, όταν δεν μπορώ να ξεκολλήσω από κοντά σου;
Πώς να σε κρύψω, όταν σ’ αναζητώ κάθε στιγμή, με κάθε μου πράξη; Ακόμη και τώρα μέσα απ’ αυτές τις γραμμές, σε ψάχνω, σε θέλω, έστω και με τη σκέψη…
Πώς να σε κρύψω, όταν νοιώθω ότι κάθε φορά που σε ψάχνω το φωνάζω κι ας είναι το στόμα μου κλειστό;[/I]
Πόσο θα ‘θελα να ζήσω αυτό τ’ όνειρο μαζί σου, δεν θέλω να το χάσω… δεν θέλω…
Ξέρεις, στα σαράντα μας, έχουμε ήδη ξεγράψει πολλά άλλα όνειρα… και αν μας βγει κάποιο καινούργιο - γιατί με τα χρόνια και αυτά λιγοστεύουν - τότε πέφτουμε με τα μούτρα πάνω του.
Δυστυχώς όμως και η απογοήτευση είναι τότε μεγαλύτερη… και η επιστροφή, απότομη προσγείωση, οδυνηρή…
Έχω την εντύπωση ότι κάπου εδώ, η ζωή θέλησε να μου χαρίσει ένα διάλλειμα, ότι ο χρόνος σα να μου ‘κανε τη χάρη και σταμάτησε.
Γιατί να μην το ζήσω, γιατί πρέπει να αντισταθώ; Ξέρει κανείς πόσο κρατάει ένα διάλλειμα; Μετά, ας χτυπήσει το κουδούνι. Ποιος ξέρει αν την επόμενη φορά θα είναι για διάλλειμα ή επειδή σχολάσαμε…
Δυστυχώς, κανείς….
[I](Συνεχίζεται)[/I]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
| | όταν όλα τελειώσουν... εύχομαι, από το μυαλό σου να ξεθάψεις, όχι όνειρα, αλλά μνήμες | | | |
|
Helene52
03-04-2008 @ 08:48 | Πόσο θα ‘θελα να ζήσω αυτό τ’ όνειρο μαζί σου, δεν θέλω να το θα χάσω… δεν θέλω…
Υ π έ ρ ο χ ο !!!! ::love.:: ::yes.:: ::love.:: | | kosdim
03-04-2008 @ 08:50 | Helene, λες να ακολουθήσω την συμβουλή σου; το σκέφτομαι...
Ξέρεις, αυτό που μου 'πες στον πρώτο που έγραψα. | | panta smile
03-04-2008 @ 09:07 | Πώς να σε κρύψω, όταν κοιτάω στον καθρέπτη και βλέπω το είδωλό σου στα μάτια μου;
Πώς να σε κρύψω, όταν λάμπω ολόκληρος τις στιγμές που είσαι δίπλα μου, όταν δεν μπορώ να ξεκολλήσω από κοντά σου;
Πώς να σε κρύψω, όταν σ’ αναζητώ κάθε στιγμή, με κάθε μου πράξη; Ακόμη και τώρα μέσα απ’ αυτές τις γραμμές, σε ψάχνω, σε θέλω, έστω και με τη σκέψη…
Πώς να σε κρύψω, όταν νοιώθω ότι κάθε φορά που σε ψάχνω το φωνάζω κι ας είναι το στόμα μου κλειστό;
::cry.:: ::up.:: maresei to kapos etsi empleksa m kanei na ::cry.:: ypoklinomai sto aristourghma sou! | | serendip78
03-04-2008 @ 10:06 | ::yes.:: | | primavera
03-04-2008 @ 10:46 | καλά το τέλος σου είναι ::up.::
Ξέρει κανείς πόσο κρατάει ένα διάλλειμα; Μετά, ας χτυπήσει το κουδούνι. Ποιος ξέρει αν την επόμενη φορά θα είναι για διάλλειμα ή επειδή σχολάσαμε ::theos.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
