Warning: session_start(): Cannot start session when headers already sent in /home/stixoi/public_html/core.php on line 23
stixoi.info: Ο άνθρωπος της πόλης
 
Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
130791 Τραγούδια, 269464 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 Ο άνθρωπος της πόλης
 Όλοι έχουμε μερίδιο ευθύνης για το μαύρο χρώμα!
 
Κάθε άνθρωπος γωνιές βρίσκει πολλές στο σπίτι
με συντροφιά ή μόνος του για τόσα συζητά
λέει για αισθηματικά, λογαριασμούς και νοίκι
ανοίγει τα παράθυρα ή τα κρατά κλειστά.

Ανάβει το τσιγάρο του, κάνει ένα καφεδάκι
κάνει ένα μπάνιο χλιαρό, κοιτά κάποια ταινία
παίρνει κάποιο τηλέφωνο σε ένα φιλαράκι
άλλες φορές περνά καλά, άλλοτε με ανία.

Η ζωή μέσα στην πόλη έχει γίνει φυλακή
με αόρατες τις μπάρες, μ' ένα διάφανο κλειδί
το πρωί με ξυπνητήρι που κτυπά συναγερμό
με βουή που σπάει τ' αυτιά μας μέχρι νάρθει δειλινό.

Κανείς δεν είναι φταίχτης κι όλοι είμαστε μαζί
για το μαύρο αυτό το χρώμα που γεμίζει την ψυχή
για το πού έχουμε φτάσει και πώς γίναν οι ρυθμοί
στο τεράστιο κλουβί μας, σ' απομόνωση σωστή.


 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 11
      Στα αγαπημένα: 0
 
   

 Ταξινόμηση 
       Κατηγορίες
      Πρόσωπα,Κοινωνικά & Πολιτικά
      Ομάδα
      Ελεύθερος στίχος - Ποίηση
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

Ένα απλό Μ.Τ
 
isidora
13-04-2008 @ 04:13

Η ζωή μέσα στην πόλη έχει γίνει φυλακή
με αόρατες τις μπάρες, μ' ένα διάφανο κλειδί...
στο τεράστιο κλουβί μας, σ' απομόνωση σωστή.
::smile.::
armenisths
13-04-2008 @ 04:37
mprabo soy margarith eisai toso epikairos panta kai toso parastatikos se oloys soy toys stixoys. moy ftiaxneis th dia8esh panta mprabo soy
Adoletes
13-04-2008 @ 06:23
"Κανείς δεν είναι φταίχτης κι όλοι είμαστε μαζί
για το μαύρο αυτό το χρώμα που γεμίζει την ψυχή"
Φίλε, είμουν καταδυμένος σ' ένα ωκεανό όπου κάθε χιλιοστόμετρο του είναι μου ρουφούσε τη δροσιά του!
Μα μήπως κι εσύ δεν έκλεισες μέσα σε δύο στροφές ολόκληρη πραγματικότητα; Φίλε είσαι καταπληκτικός. Μπράβο σου!!
justawoman
13-04-2008 @ 08:08
"το πρωί με ξυπνητήρι που κτυπά συναγερμό
με βουή που σπάει τ' αυτιά μας μέχρι νάρθει δειλινό"

βρήκες το αδύνατο σημείο μου επίβίωσης στην πόλη...
Πάντα ωραίος Μαργαρίτη
σαφής κι ευαίσθητος αγγίζεις όλα τα καθημερινά
προβλήματα του ανθρώπου
Μπράβο!
nirbana
13-04-2008 @ 08:16
μου θύμισες τον πρωινό μου εφιάλτη..το ξυπνητήρι..
κάθε πρωί αναθεματίζω την τύχη μου..
ρεαλλιστικό το γραπτό σου..κινήσεις καθημερινές , συγχρονισμένες...
Helene52
13-04-2008 @ 08:26
Η ζωή μέσα στην πόλη έχει γίνει φυλακή
με αόρατες τις μπάρες, μ' ένα διάφανο κλειδί
το πρωί με ξυπνητήρι που κτυπά συναγερμό
με βουή που σπάει τ' αυτιά μας μέχρι νάρθει δειλινό
::theos.:: ::up.:: ::theos.::
simela
13-04-2008 @ 08:48
...ρουτίνα και παλι ρουτίνα...
να φανταστείς όταν βγαίνω απ' τη ρουτίνα...αγχώνομαι..
Γι' αυτό χρειαζόμαστε χαλάρωση...
έτοιμο σε βλέπω..... ::yes.::
maraki
13-04-2008 @ 17:47
::scare.:: ::theos.:: ::up.::

teleio....katapliktiko....
D-Asimos
13-04-2008 @ 18:10
αυτη η πολη θα μας φαει!
για αυτο ζηλευω τον καμπο της αρπιστριας!
γεια σου φιλε μου!
arpistre
13-04-2008 @ 19:12
η τελευταία σου στροφή
και το σχόλιό σου, Μαργαρίτη.. ::smile.::
doxa paradise
13-04-2008 @ 23:09
μαργαριτη τα λες πολυ ωραια, εξυπνη η γραφη σου,καλη σου μερα

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο