| |
την πίκρα ήπιαμε σωρό
να το αντέξω δεν μπορώ
μπουχτίσανε τα μάτια μου
γεμίσανε τ'αυτιάμου
του κόσμου αυτού του δύστυχου
του αδικοχτυπημένου
από της φύσης την οργή
από του ανεύθυνου τη χρήση
εικόνες είδα φοβερές
να είναι οι στερνές
ευχόμουν μ' αγωνία
δε μολογώ καμία
μα όσο πέρναγε η μέρα
νέα μαντάτα στον αέρα
σκηνές ανείποτης ντροπής
πυκνές οι φλόγες της οργής
η νύχτα ζύγωσε γοργά
ήτανε πια πολύ αργά
να βρείς κάποιο δικό σου
τη μάνα το παιδί, τον αδελφό σου
η γη σειώταν ταχτικά
τρομάρα, κλάματα σπαραχτικά
κορμιά πετιώνταν μπρος σου
και το νερό... μέχρι τον αφαλό σου
εσύ εκεί να κλαίς και να σπαράζεις
απ' το νερό να στάζεις
ζητάς βοήθεια, απόκριση καμιά
μόνο επιπλέοντα κορμιά
οι μέρες γίναν δυό και τρεις
δεν έχεις που να κοιμηθείς
γίνανε τέσσερις και έξι
παρακαλάς μη φέξει
οι φίλοι γίναν αριθμοί
και ετικέτες οι γνωστοί
και συ παλεύεις νηστικός
σα να μη σε νοιάζει πως...
κι εγώ σπαράζω μακρυά
τι νόημα έχουν τα δάκρυα
το μόνο που από δω μπορώ
να σου μαζέψω κάποιο ευρώ.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
