| |
Αυτόχειρες εμείς χωρίς δόξα και επαίνους
χωρίς όνειρα μεγάλα και ποιητικά εγκώμια τρανά
με τίμημα μονό μια πικρή μα ολόγλυκη πια τρέλα
με αρχή και τέλος μια ιδιωτική, πανώρια φυλακή
Παντού ο θάνατος σαν τρικυμία και πάθος
μέσα στον κόσμο, στο μυαλό και στην καρδιά
όλα σκοτάδι, τα λουλούδια ως κι ο ήλιος
όλα μια ασήκωτη ρυτίδα, μια ανίατη πληγή
Αιώνια η θλίψη σαν φορεσιά κάτω από το δέρμα
ένα χαμόγελο από αηδία στο μισό το πρόσωπό μας
έλα να χορέψουμε παρέα με το θάνατο στη σκέψη
έλα να ταξιδέψουμε μακριά απ' το απατηλό κορμί μας
Έλα να γελάσουμε παρέα με τους περαστικούς
να κάνουμε ανόητες, μα μ' ευγένεια γκριμάτσες
να σπάσει η φωνή μας απ' την πολλή συμπάθεια για όλα
σαν το δισκάκι που 'χει σκόνη μα πάντα παίζει
Έλα να μοιράσουμε μαζί τις αστείες μάσκες
σαν καρναβάλια με μυαλό μια βότκα "ον δα ροκς"
με στόματα γεμάτα σερμπαντίνες και κορδέλες
έλα να πεθάνουμε μετά απο ένα ξέφρενο χορό
Παντού ο θάνατος σαν όραμα μεγάλο
σαν μόνη Αγάπη στην μικρή, βαριά καρδιά μου
αιώνια η θλίψη σε καιρούς που ίδιοι μένουν
κι όσο κι αν ψάχνω χάνεται κι η τελευταία ελπίδα...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
