| |
| | Ματαιότητα |  | | |
Ω, μια ματαιότητα ολόλαμπρη, μαγευτική, πανώρια
απλώνει τη σκιά της στο βρεγμένο τοπίο
κι όλο στάζει στη ψυχή, στα μάτια, στις σκέψεις
για να γίνει λάσπη απ' το πάτημα μιας γαλότζας στο θείο
Ω, ένα ρολογάκι ρυθμικό, αρχαίο στο βρώμικο τοίχο
ένας χτύπος που κλαίει σ' εναν επικήδειο του χρόνου
ζωή ζωντανή μα υπόκωφη, αδειανή
και το παιχνίδι στη σκακιέρα ενός μισοτελειωμένου φόνου
Τα μάτια σκοτάδι, η ελπίδα κενή, οι ρυτίδες....
ασιδέρωτες μάσκες που στήνονται μεγαλόπρεπα
ω, τα δευτερόλεπτα γίνονται μαρτύρια ατελείωτα
και οι ποιητικές συζητήσεις λόγια γίνονται άπρεπα
Ω, μια ματαιότης στα λόγια, στα χρόνια των ανθρώπων
όλα γκρεμίζονται σαν κάστρα απο ψιλή άμμο
λες κι έχουμε χρέος να ζήσουμε μ' εκείνο το κενό
αφήνοντας για πάντα το κάτασπρο λουλούδι μαραμένο χάμω...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Κ.Γ.Κ. | | | |
|
χρηστος καραμανος
03-05-2008 @ 14:40 | Μην απογοητεύεσαι τόσο!Ο πεσιμισμός δεν κάνει καλό!Έχεις ταλέντο,μπράβο σου! | | de la flores
04-05-2008 @ 01:12 | ::wink.:: κοινό μυστικό αποκαλύπτεις! δεν είναι περίεργο πως όλοι μιλάμε για όλα μα ποτέ κανείς δεν καταπιάνεται μ αυτό το θέμα;
άγγίζεις τη ματαιότητα με μεγάλο σεβασμό. πανέμορφο. | | Ναταλία...
04-05-2008 @ 02:39 | Ω, μια ματαιότης στα λόγια, στα χρόνια των ανθρώπων
όλα γκρεμίζονται σαν κάστρα απο ψιλή άμμο
λες κι έχουμε χρέος να ζήσουμε μ' εκείνο το κενό
αφήνοντας για πάντα το κάτασπρο λουλούδι μαραμένο χάμω...
μο΄νο αυτό ::theos.:: ::theos.:: ::yes.:: | | jilan
04-05-2008 @ 07:12 | Πανέμορφη η ποίηση σου...με ένα θέμα που λίγοι
θα μπορουσαν να καταπιαστούν.....
Την καλησπέρα μου | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
