| |
| | Τυχαίες συναντήσεις |  | | | …ή Τερτίπια του Πανδαμάτορα. (Αφιερωμένο στον Κώστα Νησιώτη ως μια άλλη οπτική στην Εξομολόγησή του) | | |
Συναντηθήκαμε ύστερα από πολλά - πολλά χρόνια. Αιώνες θα ‘λεγα, αν οι ακριβοδίκαιοι καταμετρητές του χρόνου δεν τον είχαν τόσο βάναυσα ζεμένο σε ρολόγια κι ημερολόγια. Μια αδιόρατη έκπληξη στο βλέμμα σου και μετά, η χαρά.
Εν ριπή οφθαλμού, η σκοτεινιασμένη μορφή της γυναίκας που σε χαιρέτησε μεταμορφώθηκε στο καλόβολο κοριτσάκι, που αποχαιρετούσες ένα νυσταγμένο ανοιξιάτικο πρωινό, με την παρηγορία της επιστροφής. Από τότε μισώ τη Γαλλία κι ότι προέρχεται απ’ αυτήν. Δεν προσμετρώ την ορκισμένη αγάπη, γιατί ούτε τότε, ούτε τώρα, ούτε ποτέ θα πιστέψω σε όρκους αιώνιας πίστης κι άλλες πολυτελείς κι ανώφελες για τα δεδομένα μου υποσχέσεις. ‘Σαν να μην πέρασε μια μέρα’, είπες, και δυό βαθιές αυλακιές στα μάγουλά σου χλεύασαν το ίδιο σου το χαμόγελο.
Δεν αγαπούσα παρά μόνο τα δικά σου παραμύθια, μα να που κι αυτά γέρασαν κι έχασαν την πειστικότητα της ορμής τους.
Τυπικά ευγενική εγώ, μάζευα τα νύχια και τα δόντια απ’ τις ακονισμένες λέξεις μου. Τόσα χρόνια τις φύλαγα και να που τώρα, μου μοιάζουν τόσο οικείες κι αγαπητές, που δε μου κάνει καρδιά να τις αποχωριστώ για χάρη ενός ξένου. Ακόμη κι γνώριμη λάμψη στα μάτια σου, ανοίκεια, φορτωμένη ξένες εμπειρίες και υλικά ονείρων που ποτέ δε με φιλοξένησαν, έμοιαζε με άψυχη ανάκλαση μακρινών εποχών θαμμένων στο φως της λήθης τους. Χαμογέλασα, μόνο με τους ελεγχόμενους από τη συγκατάβαση μυώνες, κι έριξα μια ματιά στο ρολόι μου, που από πείσμα είχε ακινητοποιήσει τους δείκτες του. Αστραπιαία πέρασαν απ’ το νου μου τα ριζωμένα χρόνια μου.
Πρώτα τ’ ανέμελα ερωτικά τοπία μας, κατόπιν τα σκοτεινά καλοκαίρια του πόνου, ύστερα τ’ απολιθωμένα κάδρα των αναμνήσεων, ενώ ανάμεσά τους εισέβαλλαν πιεστικά τα ραντεβού στο γραφείο, επείγουσες υποθέσεις στην τράπεζα, ο οδοντίατρος που αμέλησα. Το παρόν νίκησε κατά κράτος, κι η σκοτισμένη εργασιομανής παρουσία μου νίκησε το κορίτσι που προς στιγμήν λαχτάρησες. Δεν τόλμησες να προτείνεις επανάληψη του τυχαίου, ούτε ν’ αρθρώσεις καν μια δικαιολογία, που είμαι σίγουρη ότι είχες από καιρό σμιλέψει και πιστέψει.
Χαμήλωσαν ξαφνικά οι ώμοι σου κι άρχισες να μικραίνεις, να μικραίνεις και να σβήνεις. Έτσι, τυχαία όπως εμφανίστηκες. ‘Ήθελα να σου πω…’ ψέλλισε η ηχώ σου, μα τη σκέπασε ο θόρυβος της πόλης, που άρχισε να κινεί τη μέρα με ταχύτητα. Τάχυνα κι εγώ το βήμα μου, κροταλίζοντας στο πεζοδρόμιο τ’ απομεινάρια απ’ το περήφανο βάδισμα του κοριτσιού, που σ’ αγάπησε.
Δεκαετίες πιο ανάλαφρη, διέσχισα το τελευταίο κομμάτι της διαδρομής μας, προτού, οριστικά πια, εισέλθω στην ενήλικη υπόσταση των επιλογών. Αυτό ήταν και το μόνο πραγματικό σου δώρο.
Με ανάγκασες να διαλέξω εγώ... τη ζωή μετά.
[I](Απρίλιος 2007)
[/I]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 21
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
| | Οι λέξεις έχουν κι άλλο φλούδι παραμέσα. Όπως τα μύγδαλα κι η υπομονή (Γ. Ρίτσος) | | | |
|
Nefeligeretis
05-05-2008 @ 01:18 | Δεν έχεις τίποτα να ζηλέψεις από τα ιερά τέρατα του λόγου! Εξοχο, τα σέβη μου. ::yes.:: | | swordfish
05-05-2008 @ 01:24 | Υπέροχο! ::yes.:: | | Ιππαρχος
05-05-2008 @ 01:35 | Γράφεις πολύ ωραία! | | ψιτ-ψιτ
05-05-2008 @ 01:58 | βρε βρε.... ::razz2.::
| | zennoula
05-05-2008 @ 02:22 | ::up.:: ::up.:: ::up.:: | | κώστας νησιώτης
05-05-2008 @ 02:29 | με τιμά ιδιαιτέρως η αφιέρωση, φίλη μου
με τιμά και με πικραίνει πολύ πάρα πολύ
| | Ναταλία...
05-05-2008 @ 03:10 | yp;eroxo ::yes.:: ::yes.:: ::up.:: | | Denis
05-05-2008 @ 03:14 | Μη νομίζεις πως δε νιώθω τύψεις, που η στεναχώρια σου μού 'γιν' αφορμή συγκίνησης, αλλά κ' εκλεκτής κ' ευφρόσυνης αναγνωστικής τέρψης... | | iptamenos_gatos
05-05-2008 @ 03:45 | ::love.:: | | Helene52
05-05-2008 @ 04:45 | Υπέροχο!! ::up.:: ::up.:: ::up.:: | | Maria Olsen
05-05-2008 @ 05:41 | Ontws me sugkinise to keimeno sou me tin amesotita kai to sunais8ima pou ferei, einai grammeno polu kala... | | χάρης ο κύπριος
05-05-2008 @ 06:46 | ::hug.:: | | ΕΛΠΗΝΟΡΑΣ
05-05-2008 @ 08:32 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | AlexSAI
05-05-2008 @ 08:37 | Την καλησπέρα μου !!! Υπέροχο ... ::theos.:: ::up.:: | | nirbana
05-05-2008 @ 09:14 | με άγγιξες βαθιά.....
εγώ ακόμα τον κουβαλάω μέσα μου, με λίγη πίκρα
αλλά χωρίς πόνο, 25 χρόνια....
::hug.:: ::hug.:: ::hug.:: | | karpox
05-05-2008 @ 10:05 | δεν ξερω αν αυτη η πικρα φευγει ποτε....
ισως με αλλη γλυκα
δεν ξερω ακομα....
παντως αυτη η αληθεια σου ...
.Με ανάγκασες να διαλέξω εγώ... τη ζωή μετά.
::sad.:: ::sad.:: | | justawoman
05-05-2008 @ 10:48 | Γιατί να μην το δούμε θετικά φίλοι μου; Δεν είναι και λίγο να είσαι κύριος/α των επιλογών σου ::smile.::
Κώστα, ο Πανδαμάτωρ εξαφανίζει και τις πίκρες... η μνήμη σ' αυτές τις περιπτώσεις λειτουργεί επιλεκτικά και ευεργετικά κρατώντας στην επιφάνεια μόνο τις όμορφες στιγμές από κάθε τι στη ζωή μας
Την καλησπέρα μου σε όλους
κι ευχαριστώ που σταθήκατε | | spil †
05-05-2008 @ 11:55 | Στέλλα, ανεπανάληπτη...!!!
::hug.:: | | ΜΑΡΙΑ ΝΕΦΕΛΗ
06-05-2008 @ 04:54 | Αστεράκι μου! νάσαι καλά να προσδίδεις φως! ::wink.:: ::hug.:: | | zentikes
06-05-2008 @ 08:01 | προσκυνω!!!!!!!!!!!!!!!!!
| | arpistre
06-05-2008 @ 11:25 | εγώ μια φορά το κατάλαβα πολύ καλά
αυτό που έγραψες
μου 'τυχε, γαρ..
::laugh.::
έβαλα φάτσα με γέλια;;;;;
πού φτάσαμε..
::scare.::
::laugh.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
