| |
[B]Στα χνάρια ενός άδειου τοπίου
να μισοχύνεται η ζωή στους δρόμους
να μισοχύνονται τα όνειρα σ'ερημικούς καμβάδες
και στο πορφυρό της θέλησης να ραγίζουν το σκοτάδι
αγγίζοντας κάθετι αιώνιο
στη σφαίρα της δικής σου φαντασίας...
Για σένα γράφω πάλι,
μισόγυμνη σκουριά στο προσκεφάλι σου
έτσι σφάζονται οι θλίψεις,
έτσι σφαδάζουν οι στιγμές τις νύχτες...
Νομίζοντας περίπλοκη πλανεύεις,
όμως οι λέξεις δεν ανέχονται την φτώχεια σου,
οι λέξεις μου είναι πολύ καθωσπρέπει
για να θαυμάσουν τον πλούτο της σιωπής σου,
και οι σταγόνες σου που σαν πέφτουν
κάνουν όλες τον ίδιο θόρυβο
εσύ,εσύ,εσύ
Έτσι όπως αγκαλιάζεις τη ζωή
κάτι για ενθύμιο στις άμορφες θλίψεις μου κρατάω
μια σπίθα από τη ματιά σου,
αυτήν που λύγισε την καρδιά μου
και φτερουγίζω ανάμεσα στις στάλες σου...
Σαν ζωντανεύεις άγνωστους ήχους
μοιάζεις ατσάλινη*μπόρα μου
Όμως ποτέ σου μονότονη,
μια πανδαισία ήχων στο κατώφλι μου
φτιάχνει πολύχρωμα τραγούδια
που ανεβαίνοντας πλέκουν ουράνιο τόξο
που θα φανεί σαν χαθείς*δικό σου είναι...[/B]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
