| |
Μία και δυο αναμνήσεις στη ζωή μου,
δύο και τρεις φόβοι στη ψυχή μου,
και μόνη μου παρηγοριά η σκέψη μου.
Φεγγάρι μου παλιό,
έλα κοντά και φώτισέ με,
να δω και πάλι τις παλιές μου τις πληγές,
και τις ουλές που 'χει το πρόσωπό μου.
Και μόλις ήρθες και τις είδα,
αντίκρισα αισθήματα πικρά, μα το Δία.
Είδα και πάλι τη ζωή μου χρόνια πριν,
και αισθάνθηκα τον πόνο να με κυριαρχεί.
Δυο τρεις οι φίλοι που με πόνεσαν πολύ,
φεγγάρι σου ζητάω να μη με προδώσεις κι εσύ.
Θυμάμαι ακόμη ως παιδί,
ότι είχα μέσα μου αγάπη πολύ,
που έγινε μίσος.
Μίσος που δεν το σβήνει ούτε ο Θεός,
μίσος που δεν το είχε ούτε ο Δίας,
μίσος πιο δυνατό από κεραυνούς,
μίσος για εσένα που μου χάλασες τας επιθυμίας.
Σαν παιδί λοιπόν στη τρίτη γυμνασίου,
πέρασα μέρες δύσκολες,
ένα διπλάσιο Γολγοθά γεμάτο αγκάθια,
γεμάτο με τσουκνίδες και αγριόχορτα,
γεμάτο με τυράννους αποτυχημένους,
γεμάτο με το αίμα μου που έπεσε,
για όλους τους τώρα ηττημένους...
Μα δε ξεχνώ να το θυμάσαι.
Ίσως ακόμη να με λυπάσαι
και να χαίρεσαι.
Μία συγνώμη δεν αλλάζει τον καιρό,
μέσα από το φέρετρο ακόμα,
μπορώ και να σ' αναζητώ,
να πούμε πάλι όσα δεν είπαμε,
και μία φιλία να τελειώσει που δεν άρχισε ποτέ.
Σα πληγωμένος και γεμάτος ουλές,
θα γυρνάω με αξιοπρέπεια στο χρόνο και στις εποχές...
Μα μη ξεχάσεις το μαχαίρι να βγάλεις ξανά,
να με σκοτώσεις.
Έλα αν θες και σήμερα να με ταπεινώσεις.
Το φεγγάρι καθώς χάνεται,
κρύβει και πάλι τις μεγάλες μου πληγές.
Αύριο μια μέρα ξεκινάει ακόμα.
Και με τον ήλιο στο πρόσωπο,
θα συνεχίσω και πάλι το Γολγοθά μου όπως και χθες.
Θα γεμίσω με αίματα ξανά το χώμα,
νεκρός θα πέσω μέσα στο μάτι του κυκλώνα,
που όταν με δει και πάλι θα χαρεί,
τον πόνο μου θ' αρχίσει πάλι.
Την ίδια ζωή...
Σα φαύλος κύκλος ο πόνος,
είναι μονάχα η αρχή...
Και έτσι και πάλι θα γεμίσω μίσος για εσένανε.
Θα σου σπάσω τα φτερά να μην πετάξεις,
θα σ' αφήσω να νοιώσεις τη μοναξιά,
όπως σ' εμένα πάλι κάποτε είχες κάνει...
Εγώ ως τώρα άφηνα δάκρυα στεγνά,
δάκρυα γεμάτα αίμα,
δάκρυα γεμάτα πανικό,
δάκρυα γεμάτα ελπίδα για εμένα.
Όταν πονέσεις και εσύ,
τότε θα καταλάβεις πως είναι να κλαις,
το λόγο για τον οποίο δάκρυσα,
χωρίς να έχω τύψης και ενοχές...
Έχω μάθει πλέον να αντέχω τις δύσκολες στιγμές.
Φεγγάρι μου,
ο λόγος μου σε πλήγωσε, όπως κι εμένα άλλωστε,
όμως μη κλαις...
Φώτιζέ με μονάχα...
...να δω και πάλι τις παλιές μου ουλές...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
