| |
Δεν υπαρχει σκοταδι
φως
ή σκια.
Η αυταπατη της ορασης μας κρατα δεμενους στο ψεμα
της Πραξης
της Διανοιας
και της Καρδιας.
Στον ανθρωπο.
Ετσι , οριζουμε τον θανατο ως το συνορο της "πραγματικοτητας"
των ψευδων μας αισθησεων αδιαφορωντας για τον προφανη παραλογισμο
της συλληψης του Ζωντος και κατα συνεπεια της αληθειας που (πιθανοτατα)
κρυβει το Μη Υπαρκτο.
Μα δεν εχει σημασια.
Η ιστορια υποτασσει την δραση μας στην λογικη του Αιτιατου φυλακιζοντας το
Πνευμα στην παναρχαιη πλανη του"αναποδραστου" και "αναποφευκτου".
Του Μη Πιθανου.
Ετσι λοιπον , με τον φοβο του σκοτους
με την ελπιδα του φωτος
κινουμαστε στα ορια του αυλου κοσμου του φασματος των ουρανιων τοξων
των μακρινων και απιαστων οριζοντων.Των εφιαλτικων μας βυθων.
Να πως ανακαλυψαμε τον ουρανο
και μετα την βροχη και τελος τον ιδιο , τον Μεγαλο Βυθο.
Και καπως ετσι γιναμε σκιες.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
