| |
[B]Αναρωτιόταν μοναχός του κάτω απ'τη σελήνη
τα μάτια που θυμίζαν μοναξιά τι να'χαν απογίνει.
Τα μάτια εκείνα που κρυφά ψυθίριζαν τους πόνους
τους παγωμένους τόπους και τους σκληρούς ανθρώπους.
Τι να'γινε το γέλιο που του θύμιζε χειμώνες
λες κι είχε προηγουμένως κλάψει για αιώνες.
Ποιός άραγε μπορούσε πια να ξεμπερδέψει τα όνειρα
ποιός θ'άπλωνε το χέρι να τον βγάλει απ'τα λασπόνερα?
Κι όμως το ήξερε καλά ποιός είχε φταίξει
κι από συγνώμες ο ουρανός είχε καιρό στερέψει.
Μέσα στις θύμισες μπλεγμένος, απ'τις φτηνές αγάπες κουρασμένος
μ'ένα κενό στα σωθικά του, αποκοιμιέται φοβισμένος.
Στον ύπνο του χαζεύει τις στιγμές που έμειναν παντοτινά στο χθές
και ένα χάδι γνώριμο νιώθει στο πρόσωπό του που απαλύνει τις πληγές...
[I]Και πάλι μοναχός ξυπνάει...[/B][/I]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
