| |
http://www.stixoi.info/stixoi.php?info=Poems&act=details&poem_id=74664
http://www.stixoi.info/stixoi.php?info=Poems&act=details&poem_id=75016
Ερχόταν τότε η μακρόσυρτη φωνή της Μάνας να φωνάζει το όνομά μας και ξέραμε πως είχε έρθει η ώρα να πάμε να βρούμε τη φίλη μας τη θάλασσα…
Χρόνια τώρα έγλυφε τα βότσαλά της για να πατάμε τις πατουσίτσες μας, σμίλευε τους βράχους να σκαρφαλώνουμε με άνεση και άφηνε κοχύλια στις ακτές για να μας καλοπιάσει.
Από νωρίς το πρωί λιάστηκε τεμπέλικα στον Ήλιο, άπλωσε νωχελικά το σώμα της στην άμμο και το ξαναπήρε και σκάλισε λίγο ακόμα τα βράχια μήπως και της ξέφυγε καμία λεπτομέρεια. Και μόλις άκουσε τις φωνές μας, μόλις κατάλαβε πως ζυγώναμε άρχιζε τα παιχνίδια.
Άφηνε αφρούς στην ακρογιαλιά, σήκωνε με το σώμα της κυματάκια και τα άφηνε να ξεσπάσουν σε μονα-δικά της γελάκια. Και όταν μπαίναμε μέσα μας αγκάλιαζε λες και είχε χρόνια να μας δει. Έπαιζε μαζί μας ασταμάτητα, ακούραστα! Μας άφηνε να βουτάμε ως τα βάθη της και μας ανέβαζε πάλι πίσω λίγο πριν φτάσουμε στον πάτο. Τα νάζια της ήταν αυτά. Καμιά φορά -δε λέω- μας άφηνε να πάμε ως τον πάτο, μα μας ανέβαζε γρήγορα και με αγωνία, σχεδόν μετανοιωμένη.
Την ίδια στιγμή, μας άφηνε κι άλλα κοχύλια στην παραλία και διασκέδαζε να μας βλέπει να απορούμε πως αυτό σίγουρα πριν λίγο δεν ήταν εδώ…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
