| |
Στην άσπρη σου άμμο, απλώνω τη σκέψη
Σε κάθε της κόκκο μια κραυγή, ένα επιφώνημα, μια λέξη
Συμπιεσμένα αισθήματα, φόβους και τύψεις
Θάβω στις σκιές που ρίχνουν οι κέδροι, σκιές σαν αναμνήσεις
Εκεί μπροστά, μια σκιά μοιάζει με τον έρωτα, που το βέλος πετάει
Μια άλλη πιο δίπλα, ο θεός Διόνυσος, που κάθε μέρα μεθάει
Ένα πιτσιρίκι τον δείχνει χαρούμενα και με το χαμόγελό του φωτίζει
Μια σκιά που με μελαγχολικό βλέμμα την πλάτη, τους γυρίζει
Μια καρδιά δεξιά κι αν προσέξεις καλά, ο έρωτας εκεί σημαδεύει
Με τα μάτια της κοιτά δειλά, σαν κάποιο να γυρεύει
Και η σκιά της μοναξιάς που αφηρημένη έχει μορφή
Φαίνεται να της φωνάζει: ‘Πως γίνεται να χαθεί κάτι που δεν έχει ακόμα βρεθεί;’
Ο ήλιος ταξιδεύει, σε άλλη ουρανού τοποθεσία
Οι σκιές πρόσωπα αλλάζουν, μα δε χάνουν την ουσία
Ο θεός της θάλασσας κύματα κάτασπρα στέλνει, τους κόκκους μαζεύει
Μα είναι τόσο αφελής, που αντί να τους πνίξει τους χαζεύει
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
