| |
[B][align=center][font=Comic Sans MS]Το δειλινό γέρνει στα χρώματα του ήλιου
λίγο μενεξεδί της μοναξιάς,στάλες καφέ της θλίψης
καναρινάκι χρυσοκέντητο ακτινοβόλησε απάνεμα*
απάτητα λιμάνια της ανεμελιάς.
Ξετρύπωσαν δυο τρυποκάρυδοι τον ήχο της σιωπής
σταθερός,βαρύς από κομπάρσου χείλη
στο βάθος μιας φλύαρης Οξιάς λαγοκοιμόταν
μα ξύπνησε,ξεχύθηκε στοργή.
Αναβρυχάται η λιονταρίσια δύναμη
από το μέλι της ζωής των νιάτων
σαν ήλιος που ανθίζει τα όνειρά μας,
τα κλείνει σε κρυστάλλινα φαναράκια,
χαράσσει απ'έξω τ'όνομά τους
και στο πέπλο της νύχτας φαντάζουν άπειρα αστέρια.
Κι εγώ να συνυπάρχω στα όρια που πλάκωσες
σ'έναν κόσμο που αναβάλλει τις αισθήσεις...
άσε να νιώσουμε αργότερα
τώρα άντε στον αγύριστο.
Συνυπάρχω στην τρέλα της απλής ποίησης,
κάτι εύπεπτο γιατί έχεις το στομάχι σου
όχι σκόρπιες λέξεις,ασύνδετα νοήματα.
Έλα να τσεκουρέψουμε μαζί την έμπνευση
όχι αργότερα...τώρα
ιχνηλάτες του απείρου,
τρυποκάρυδοι του ονείρου να γίνουμε.
Μα είναι όμορφη η αγάπη σαν ζαχαρωτό
με γεύση φράουλας
και η ευτυχία το παιδί που την κρατάει!
[/align][/B]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 9
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
