| |
Σ’ αυτόν το δρόμο τον ξεχνάς το γυρισμό
έλα απόψε δίχως γράμμα και μελάνι
και πες ξεχνώ ό,τι με πάει στον υλισμό
θέλω να φτιάξω με αγκάθια ένα στεφάνι.
Πού ήσουν όταν έκλαιγε η σιωπή;
Πού ήσουν όταν άπλωνε σκοτάδι;
Σ’ άγγιξε απόψε ο νοτιάς, έχεις χαθεί
κι αργόσβησε στην αύρα το σημάδι.
Φτάνει η θλίψη τώρα φτάνει κι η σιωπή
τελειώνει η μπόρα όταν πια χαμογελούμε
δίπλα μου πέτα, σε γκρεμούς οι δυο μαζί
το βάρος νίκα και θα δεις ότι μπορούμε.
Πιάσε μια νότα κι ακολούθα την πιστά
ίσως η φα σε ταξιδέψει σαν κοντάρι
μπες στου ονείρου τα χλωμά σου δειλινά
κι ύστερα αφέσου στης Αιγύπτου το σκοτάδι.
Στις Πυραμίδες θα ανταμώσεις με τον Ρα
να μη σηκώσεις το κεφάλι και ντραπούμε
θα πλησιάσουμε μονάχα από μακριά
κάτω απ’ τα αστέρια μη σκεφτείς κάτι να πούμε.
Είναι το ον που ίσως πνεύμα ν’ απαιτεί
-ξέρει ο νοών το νου να τιθασεύει;-
Η προσμονή κι η αναζήτηση κρυφή
κορφή κοιτάς, θες κάτι να μαγεύει.
Μια θάλασσα σε κράταγε μακριά
τη νίκησες στα πρώτα τα ταξίδια
τώρα απλώνει μια μεγάλη αγκαλιά
κι ο ουρανός σου φανερώνει την πυξίδα.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
