| |
Την αγάπη τη μάθαμε λαθραία
Με σβησμένα φώτα κι ανείπωτα λόγια
Με έντονα βλέμματα κι ανεπαίσθητους φθόγγους
Πάντα μας έλειπε η αλήθεια απ' τη χαρά μας
Σαν ένα χρέος παλιό που δεν πληρώνεται ποτέ
να αιμορραγεί στο ξύπνημα κάποιου αγριεμένου μύθου
Τάχα να βαραίνει ακόμα η σκιά μιας ελπίδας
κάτω απ'τις φλέβες των σπασμένων χεριών μας;
Μου 'χες πει μια φορά της νύχτας τα όνειρα πως κάποτε θα γίνουν
Κι εγώ, που είμαι εύπιστη και ανόητη από φύση,
πάει καιρός που βλέπω το ίδιο όνειρο
Μα πώς ν'αγκαλιαστούμε με τσακισμένα σώματα...
Μένει μονάχα ένα βλέμμα στεγνό, μια μοίρα κοινή να ορίζει
τη σοφόκλεια κάθαρση:ό,τι δεν είπαμε ποτέ
να κουβαλήσουν οι τριμμένοι μας ώμοι
Κι έιναι το βάρος-συμφορά μας!-της αλήθειας πιο μικρό
από την ψεύτικη ευτυχία που μεθάμε
σαν να μην άξιζε στο τέλος ούτε αυτή.
Τόση θυσία για ένα ασήμαντο φορτίο...
Τόση ιερότητα για ένα φτηνό πορνείο...
(τη γνώση της κατάντιας μας πώς να πανηγυρίσεις;)
Μα ούτε επιστρέφουμε στην αυταπάτη πια
(δεν είμαστε φτιαγμένοι να ξεχνάμε)
Μετέωροι θα μένουμε για πάντα, ημιτελείς.
Την αγάπη τη μάθαμε λαθραία.
Μα ό,τι βιώνεται κρυφά δεν είναι ολόκληρο...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
