| |
μοιραίες επαναλήψεις ημερών έζησα ως τα τώρα
ανούσιες αθροίζοντας απλά επιδιώξεις
και πάντα έχοντας το βλέμμα μου στραμμένο
κατά κει που ποντίζεται στη θάλασσα ο ήλιος
πασχίζοντας να κατανοήσω την αιτία
των τόσων ματαιώσεων.
ώστε αυτά που ονειρεύτηκα να ζήσω
στης εφηβείας τους χρόνους, ήταν ανύπαρκτα;
οι θάλασσες που με προκάλεσαν να τις βουτήξω
ήτανε μια φριχτή οφθαλμαπάτη;
οι αυγινοί ορίζοντες που άφησα το βλέμμα μου
ήταν απλά μπογιαντισμένες νύχτες;
ένας αέρας μυστήριος ξάφνου σαν κινεί
τα μαρμαρένια ασάλευτα φτερά μου.
κι εγώ ακούω τον ήχο τους καθώς αφήνομαι
στη μαγική του πλοήγηση
και μ’ όλες τις αισθήσεις μου ρουφώ
την ανακούφιση μιας μου ακόμη δραπετεύσεως
ω ευγενική ευεργεσία της ποίησης!
μέσα από σένα ζω ότι μου αρνήθηκε ολάκερο το σύμπαν
που ενώ είμαι καθισμένος πάντοτε εδώ
στο απαράλλαχτο δωμάτιο
συ μηχανεύεσαι οδούς φυγής για την εγκλωβισμένη σκέψη…
όλα καταπραΰνοντας τα άλγη της ψυχής μου …
και να ! αυτά που ονειρεύτηκα να ζήσω
στης εφηβείας τους χρόνους είναι απτά και υπαρκτά,
οι θάλασσες –δεν ξέρω πως-
μπορούν κι αναρριχώνται μέχρις εδώ,
στην ορεσίβια εγκατάλειψή μου,
κι οι αυγινοί ορίζοντες στ’ αλήθεια υπάρχουν
και νιώθω να με προσκαλούν
στα μύρια χρώματά τους…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
