stixoi.info: Προσευχή

Warning: session_start(): Cannot start session when headers already sent in /home/stixoi/public_html/core.php on line 23
stixoi.info: Προσευχή

			Σύνδεση	Εγγραφή	Πλαίσιο χρήσης
	130711 Τραγούδια, 269446 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις

Προσευχή

[I][B][align=center]Προσευχή

~~~

Όπως πέρναγε ένα τρένο πλάι ξυστά απ’ την πληγή μου
κάπου έπεσε ένα αστέρι και μου πήρε τη ζωή
κι ένα όνειρο που κάρφωσα στο βάθος, την ψυχή μου
στ’ ασπρισμένο μου μπαλκόνι να το έχω προσευχή

προσκυνάω σταυρωτά τα φιλιά που με κεράσαν
τους καημούς κι όλες τις πίκρες τα ‘χω βάλει στη σειρά
έχω όπλο το κουράγιο, τους εχθρούς να πολεμήσουν
που με λόγια μ’ αποπήραν. Θε μου πόση ειν’ η χαρά

δε μου έμεινε η φωνή να μιλήσω μ’ ένα γράμμα
να φωνάξω ''σ’ αγαπάω'' ή να βρίσω ό,τι φθονώ
στ’ ασημένια βλέφαρά μου φυλαχτό να σε φυλάω
σα σκοπός σ’ ένα καμιόνι που του έβαλε φωτιά

είμαι φταίχτης, είμαι ψεύτης, ειμ’ απάνθρωπος που κλαίω
λίγο άνθρωπος να ήμουν, θα σε είχα στη γωνιά
με μαστίγιο το κορμί σου κάθε ώρα να χτυπάω
και με λόγια που τσακίζουν των χειλιών σου τα οστά

Θε μου πόσο το ‘χα σφίξει μες τα χέρια μου σα σφαίρα
σα μια Γη που ‘χα τυλίξει τ’ οξυγόνο γι’ αγκαλιά
και στα μάτια τη φιλούσα. Ξημερώνει. Καλημέρα !
Θε μου πόσο είχα λατρέψει έναν κόσμο στα κρυφά

τώρα μένει να θυμίζει ένα σύννεφο τη μέρα
κι εν’ αστέρι μες τη νύχτα να μου δείχνει που πατά
σ’ ένα υπόγειο κρυμμένος μη γνωρίζοντας ποια χέρια
του κορμιού την περηφάνια, ποιός τη χαίρεται ξανά;

όπως πέρναγε ένα τρένο πλάι ξυστά απ’ την πληγή μου
κάπου έπεσε ένα αστέρι και μου πήρε τη ζωή
κι ένα όνειρο που κάρφωσα στο βάθος, την ψυχή μου
στ’ ασπρισμένο μου μπαλκόνι να το έχω προσευχή.

γιώργος_κ[/align][/B][/I]


		Στατιστικά στοιχεία
	Σχόλια: 9 Στα αγαπημένα: 1


		Ταξινόμηση
	Κατηγορίες Συναισθήματα - Εικόνες,Έρωτας & Αγάπη Ομάδα Ελεύθερος στίχος - Ποίηση

Επιλογές

	Κοινή χρήση facebook
	Στα αγαπημένα
	Εκτυπώσιμη μορφή
	Μήνυμα στο δημιουργό
	Σχόλια του μέλους
	Αναφορά!

Σκοτεινός ποιητής 13-06-2008 @ 11:50	Α Π Ι Σ Τ Ε Υ Τ Ο ! ! ! ! ! ! ! ! ! ::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
future_singer 13-06-2008 @ 11:56	ax giwrgi mou theiko.......sto lew kathe fora allwste oti menw me to stoma anoixto.....maria ::love.::
Helene52 13-06-2008 @ 12:25	Κ Α Τ Α Π Λ Η Κ Τ Ι Κ Ο !!!!!!!!!!!!!!!!!! ::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
isidora 13-06-2008 @ 13:53	ΥΠΕΡΟΧΟΣ ::oh.::
μαρίλλη 13-06-2008 @ 14:21	Θε μου πόσο είχα λατρέψει έναν κόσμο στα κρυφά!!! Λατρεμένο μα τούτος ο στίχος!!!! Καλό ξημέρωμα
Ιππαρχος 13-06-2008 @ 14:31	Υπέροχο είναι!
Ναταλία... 13-06-2008 @ 15:52	όπως πέρναγε ένα τρένο πλάι ξυστά απ’ την πληγή μου κάπου έπεσε ένα αστέρι και μου πήρε τη ζωή κι είχα όνειρο που κάρφωσα στο βάθος, την ψυχή μου στ’ ασπρισμένο μου μπαλκόνι να το έχω προσευχή YPEROXOOOOOOOOOOOO ::yes.:: ::up.::
Denis 14-06-2008 @ 02:16	Μου 'καν' ιδιαίτερη εντύπωση αυτή η στροφή: ''είμαι φταίχτης, είμαι ψεύτης, ειμ’ απάνθρωπος που κλαίω λίγο άνθρωπος να ήμουν, θα σε είχα στη γωνιά με μαστίγιο το κορμί σου κάθε ώρα να χτυπάω και με λόγια που τσακίζουν των χειλιών σου τα οστά''... Αν και, εξ όσων γνωρίζω, τα χείλη δεν έχουν οστά -ή μήπως έχουν;-, καθώς λέγεται και για τη γλώσσα, παρ' όλο που αυτή έχει, νομίζω, ένα μικρό κοκκαλάκι και, πάντως, κόκκαλα τσακίζει, εντούτοις, φίλε μου Γιώργο, σκέφτομαι ότι ίσως να εννοείς, πως είν' απανθρωπιά προς τον εαυτό σου, να μην εκτονώνεις την οργή σου, παρά να την αφήνεις ν' αλωνίζει εντός σου κραταιά και ασύδοτη... Να μην βασανίζεις αυτό το σώμα, που σε βασανίζει με την απουσία του... Να μην τσακίζεις αυτά τα χείλη, που σε ρήμαξαν με το ''αντίο'' τους... Δεν μπόρεσα να μη θυμηθώ την Βιτάλη, αν δεν κάνω λάθος, και τον περίφημο στίχο της: ''... έχω μια λύπη σα θυμό''! Καλημέρα, Γιώργο! Όσο μπορεί να 'ναι καλή, δηλαδή... ::sad.:: ::smile.::
Γιώργος_Κ 14-06-2008 @ 03:37	::yes.::

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο