| |
ΤΟ ΤΡΙΤΟ ΟΝΕΙΡΟ
Φως να ληστέψει τη δική μας τη στιγμή
στο σκοτεινό μου το κελί όταν θα γείρω
να την κρατήσω στην καρδιά σαν εποχή
και δυο κολώνες μυστικά να αναγείρω.
Στο βράχο δίνω το λευκό, όσα αρνήθηκα
αργώ στου ονείρου το κενό, μα δε φοβήθηκα
μικρό το πρώτο το λεπτό δεν το χαρίζω
δικά μου αυτά τα δειλινά δε στα δανείζω.
Αν θες φτιάξε μια θάλασσα σαν ξεχασμένη αγάπη
ζητά η ώρα όσα χρωστάς σαν τελευταίο βράδυ
ω μάταιη η ενοχή στη ρίζα της δακρύζω
σα μάνας μοιάζει ανοχή που ψιθυρίζει ίσως.
Ίσως δε στέγνωσε η γη, ίσως δε στέρεψε η πηγή
σμίξαν’ τα μονοπάτια μας, τα δάκρυα στα μάτια μας
κι εσύ νομίζεις πως μικρός θα 'σαι για πάντα ίσως
άσε το μίσος πίσω σου και το σκοτάδι πίσω.
Πώς στη ματιά να μη χαθώ βρίσκω σιγή ομήρου
τον κώδικα αναζητώ ασκητικής ερήμου
σα διασωθώ εφτά μετρώ τοίχους και φυλακές
πόρτες αιώνων με σκουριά π' ανοίξαν με σιωπές.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
