| |
[align=center]Αχ πόσο θα 'θελα πουλί κι εγώ να γίνω
από το τώρα να πετάξω, να χαθώ,
απ' τη συνήθεια που μ' έκλεισες να φύγω
και πάλι λεύτερος να ζω στον ουρανό.
Έχουν στερέψει της καρδιάς οι αντοχές μου
κι η μοναξιά μου είν' η μόνη συντροφιά,
ίσως δεν το 'θελες, μα ξύνεις τις πληγές μου
κι ας υποκρίνομαι πως όλα είν' καλά.
επωδός
Μόνη μου φίλη η υπομονή
και κάθε βράδυ την ημέρα μου υφαίνει,
πως να περάσει μια ημέρα σαν κι αυτή
και πόσα ακόμα μια καρδιά να υπομένει.
Μάτια υγρά
κι εγώ να κρύβομαι στους ήχους της σιωπής,
είναι αργά
κι όμως δε βιάζεσαι αντίο να μου πεις.
Έτσι δραπετεύω απ' τη ζωή...
Μοιάζω σα να 'μαι πληγωμένο πια σπουργίτι
κι έχω ένα πρόσωπο που ψεύτικα γελά,
νοιώθω σαν ξένος μες το ίδιο μου το σπίτι
μόνο η καρδούλα μου το ξέρει πως πονά.[/align]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
