Warning: session_start(): Cannot start session when headers already sent in /home/stixoi/public_html/core.php on line 23
stixoi.info: αν ειχα δωσει το φιλι
 
Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
130562 Τραγούδια, 269412 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 αν ειχα δωσει το φιλι
 ειμαι επισημα στην τριτη λυκειου...καλο καλοκαιρι...
 
Αν είχα δώσει εκείνο το φιλί ίσως να ήταν όλα διαφορετικά, αν είχα εκφράσει όλα όσα ένιωθα, και όχι τα μισά ίσως ήταν όλα πολύ καλύτερα από τα μέτρια χειρότερα. Παρόλα αυτά, ναι, δεν μετάνιωσα για τίποτα από όσα έγιναν και κυρίως έκανα. Έζησα, ότι ονειρευόμουν, μέσα σε πολύ λίγο καιρό. Ό,τι ακριβώς ήθελα να ζήσω, το έζησα έστω και αν με πρόλαβε η ημερομηνία λήξης. Φυσικά και δεν θα ήθελα να αλλάξω κάτι από αυτά αλλά θα ήθελα μάλλον να τα καλυτερεύσω… Αν δεν φοβόμουν ίσως να έβρισκα το κουράγιο να τον κοιτάξω την ώρα που η μορφή του, θάμπωνε και να του έλεγα απλά: Μείνε! Μείνε για μένα και για σένα, μείνε για το αύριο και το χθες, μαζί. Ότι ακριβώς φοβόμουν το μαζί. Είμαι ελεύθερο πνεύμα εγώ αποκλείεται να είμαι με κάποιον συνέχεια μαζί, να κάνουμε πράγματα, μαζί, να ζούμε και να υποφέρουμε μαζί… Συνήθως του έλεγα και του ξαναέλεγα ότι ζούμε μαζί και υποφέρουμε χώρια, λες και θα είμαστε δύο ξένοι, δύο ξένοι μες τους γνωστούς. Μάτια βουρκωμένα από το πλήθος δακρύων που είχε μαζευτεί, δεν αντέχεται ο αποχωρισμός , έφυγα πριν καλά-καλά φύγει ο ίδιος. Λες και δεν ήξερε κανείς ούτε καν και οι κολώνες του δρόμου, που αμέτρητα βράδια φιλιόμασταν υπό το άγρυπνο βλέμμα τους , πόσο τον αγάπησα… Εγώ απλά το ξέχασα, από φωτογραφίες θυμάμαι την Μορφή του, το Άγγιγμα του, το Φιλί του, και κυρίως τον τρόπο που με κοιτούσε… τόσο απλά εγώ τον ξέχασα… ωραία αγάπη…
Αυτός ο φόβος με κράτησε πίσω και το χειρότερο ποτέ δεν έμαθα το γιατί. Γιατί! Δεν το έζησα, το αρνήθηκα και μετά το άφησα απλά να φύγει. Έκανα αυτό που θα έκανε κάθε κοπέλα, που αρνήθηκε τα πάντα! Απλά τον άφησα ελεύθερο στην επιλογή… Και επέλεξε αυτό που ήθελε: be what you wanna to be, don’t make sacrifices! Δεν έκανε ακόμα και τώρα δεν γύρισε πίσω, τώρα που τον χρειαζόμουν όσο τίποτα άλλο!! Ξέρω γιατί δεν γύρισε, ήταν πάντα της άποψης ότι εφόσον πάρουμε μια απόφαση θα πρέπει να ακολουθηθεί πάση θυσία… Αλλά καλύτερα να αρχίσω από την αρχή που γράφτηκε από το τέλος και να φτάσω στο τέλος το οποίο γράφτηκε από τους τίτλους της ανθρώπινης αρχής…
Καλοκαίρι, λοιπόν, γνώρισα τον Στέφανο, γύρω στα 18 με 19, ήταν γοητευτικός, εξ ολοκλήρου πλασμένος από αγγελικά δάχτυλα και με μορφή ολότελα διαφορετική. Με έκανε να ξεχαστώ, να αποφύγω το κυριότερο να χαθώ από τον εαυτό μου. Ήταν μια χρονιά που πήγαιναν όλα στραβά, είχα χάσει ότι ήμουν. Συναντηθήκαμε ένα βράδυ, κοντά στην θάλασσα… Από την πρώτη ματιά κατάλαβα ότι κάτι δεν ήταν σωστό για αυτή την φιλία. Καθόμουν στο μόλο, τα πόδια μου, έκαναν βουτιές στην ζεστή αύρα της θάλασσας. Δεν είχε αέρα και γι αυτό φορούσα τα καθημερινά μου ρούχα, δεν είχε κάτι ιδιαίτερο αυτή η συνάντηση, ήταν θα έλεγα σαν όλες τις προηγούμενες, το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της πάντως, ήταν ο τρόπος. Σαν να είχε σκηνοθετηθεί από κάποιον φοβερό χολιγουντιανό σκηνοθέτη, που ασχολείτο παλιότερα, με την ασπρόμαυρη υφή των πραγμάτων… κοιτούσα την θάλασσα νοσταλγικά, σαν να είχα ξεχάσει πως ήταν το άγγιγμά της, η δροσιά της σε συνδυασμό με την απέραντη ζεστασιά, που αντιστοιχούσε σε κάθε ελαφρό αεράκι που ανέβαζε τον πήχη τον κυμάτων. Τότε εμφανίστηκε αυτός, ο μυστήριος νέος, που ακολούθησε διαφορετικό δρόμο από τον κολλητό του και την υπόλοιπη παρέα, σαν να ήθελε για δύο λεπτά να μείνει απολύτως μόνος. Έτρεξε ως το μέρος που καθόμουν εγώ, άφησε το κινητό του και τα κλειδιά του ακριβώς δίπλα μου, μου χαμογέλασε, ένα χαμόγελο που κάθε κοπέλα δεν θα άφηνε ασυγκίνητη, πήρε φόρα και έπεσε μέσα… Τα μαλλιά του λύθηκαν από το ξεχειλωμένο λαστιχάκι, το πουκάμισο που φορούσε κόλλησε στην βερμούδα και η βερμούδα του στα πόδια του, όταν ξεπρόβαλλε το κεφάλι του, είχε πάρει μια γλυκόπικρη έκφραση και έπαιζε με το νερό σαν μικρό παιδί. Οι παρέα του, που πλέον είχε μείνει μόνο ο κολλητός του, ήσυχος-ήσυχος σε μια βάρκα καθόταν. Η Ώρα πέρασε και ο ωραίος νεαρός, δεν έβγαινε από την θάλασσα, γι αυτό πήρα τα κλειδιά και το κινητό του και τα έδωσα στο φίλο του μιας και θα έφευγα. Έφυγα πιστεύοντας ότι δεν θα δω ξανά ποτέ τον παρορμητικό αυτό νέο. Κι όμως δεν ήταν έτσι, δεν άργησε να έρθει η ώρα που θα τον ξανάβλεπα, και ναι ήμουν ήδη έτοιμη να του μιλήσω, σαν να τον ήξερα από χρόνια..



 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 6
      Στα αγαπημένα: 0
 
   

 Ταξινόμηση 
       Κατηγορίες
      Έρωτας & Αγάπη
      Ομάδα
      Πεζά
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

the soul would have no rainbow if the eyes had no tears...
 
Astrolavos
18-06-2008 @ 08:27
Αν μη τι άλλο ήταν μια εμπειρία που σου αποκάλυψε περισσότερο τον εαυτό σου.
Υπέροχη η γραφή σου Ελεάννα. ::up.:: ::up.:: ::up.::
χρηστος καραμανος
18-06-2008 @ 09:28
πολυ δυνατή η γραφή σου,μπραβο σου!!! ::theos.::
Helene52
18-06-2008 @ 09:48
Καταπλητικό !!!!
Περιμένω τη συνέχεια .... ::theos.:: ::up.:: ::kiss.::
ΝΟΥΦΑΡΟ
18-06-2008 @ 10:11
::up.:: ::theos.:: ::up.::
φραγκοσυριανος
19-06-2008 @ 02:54
::up.:: ::theos.:: ::up.::
Ηλιόλουστη
20-06-2008 @ 14:20
::hug.:: ::hug.:: ::theos.::

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο