| |
| | 21.01.1991 |  | | | millie...... για να μάθεις μόνο την αρχή | | |
Ήταν 21 Γενάρη 1991
Είχε ένα κρύο αφόρητο κι εγώ χωμένος βαθιά στο χοντρό μου παλτό κατηφόριζα το
δρόμο για τη στάση
Ήμουν μόνος
πριν λίγο ήμουν ανάμεσα σε πολλούς και διάφορους ανθρώπους συγγενείς και
φίλους της γειτονιάς
Γινόταν βαβούρα και το κεφάλι μου άρχιζε να γυρίζει με τρελές στροφές
Ώσπου ξαφνικά κάποιος είπε : άντε καλή θητεία και καλός φαντάρος
Εκεί ήταν που κατάλαβα τι γίνεται
εκεί ένιωσα πως είχαν περάσει τόσο γρήγορα τα χρόνια και πως έφευγα φαντάρος
Εγώ είχα ξεχαστεί σε κάποια αλάνα απ' αυτές που παίζαμε παιδιά στο χωριό και
γίνεται πανικός στις φωνές και στο τρέξιμο
Όμως όχι δεν ήμουν πια παιδάκι...
Μεγάλωσα και έπρεπε να υπηρετήσω την πατρίδα όπως έλεγαν όλοι
Στρατόπεδο Χαϊδαρίου τμήμα μεταβιβάσεων, Ασυρματιστής με άλλα λόγια
η πρώτη μέρα ήταν σα να ξυπνούσα σε άλλο κόσμο
ήμουν τόσο μπερδεμένος μέσα μου, που πίστευα πως δεν θα μπορούσα ποτέ να
ξεμπερδευτώ
Τι κάνω εδώ;
Γιατί όλα αυτά;
Παγωνιά παντού και μέσα μου μια τρικυμία να σαρώνει τις ώρες μου
Μας έφεραν σαν τα πρόβατα όλους σαν ένα κοπάδι και μας έκαναν εξετάσεις
Πρώτα χέρια, μετά στόμα, μετά πόδια
Κοίταξα για λίγο τον διπλανό μου
Είχε ένα χαμένο βλέμμα σα να κοιτούσε κατάματα το τίποτα...
Δεν ένιωθα φόβο απλά μια απορία με βασάνιζε
Ξέρω πως πολλοί τα θεωρούν όλα αυτά φυσιολογικά
αλλά να
αυτό ήταν που με τρέλαινε εκείνες τις μέρες
τι είναι αυτό το φυσιολογικό;
σα να έψαχνα εκείνη τη στιγμή να βρω τις ρίζες της ζωής μου
Τι είναι φυσιολογικό και τι όχι;
Μας ξέντυσαν τελείως σα να ήθελαν να σπάσουν πλάκα μαζί μας
Ένα χοντροκομμένο αστείο που κανείς όμως δε γέλασε
Μετά μας εξέτασαν τα γεννητικά όργανα. Πρώτα τους όρχεις, μετά το πέος
Μετά εξέτασαν και τον πρωκτό μας
Κι όταν τελείωσαν όλα αυτά και όταν μας έντυσαν όλους στα ίδια μας πήγαν για
φαγητό
Μέσα μου αναρωτιόμουν ποιός είναι πάνω απ' όλα αυτά
αναρωτιόμουν αν αυτό που ζω είναι η πραγματική ζωή ή είναι μια ζωή χωρίς νόημα
και σκοπό
Έμεινα 8 μέρες στο Χαϊδάρι
Κάποια στιγμή βρέθηκα στο τμήμα καταδρομών, στις ειδικές δυνάμεις που λένε
Εκεί έμαθα πώς μπορείς να σκοτώσεις κάποιον σε 30 δευτερόλεπτα και πώς να
καρφώνεις το μαχαίρι πίσω από το σβέρκο έτσι ώστε να παραλύει όλο το σώμα
Έμαθα πώς να είμαι ένα τίποτα και πώς να μπορώ να ζω και να κάνω μόνο αυτά που
μου έμαθαν να κάνω
Έμεινα μέσα στη βροχή 12 ώρες
Έφαγα φαγητό από σκουπίδια
Ήπια νερό από ποτάμι
Ξυρίστηκα με παγωμένο νερό
Έμεινα 5 ώρες στο χιόνι με φανελάκι καλοκαιρινό
Έσπασα ξύλα με το χέρι
Κάρφωνα ψεύτικα ομοιώματα με ξιφολόγχη
κάθε φορά και πιο βαθιά
κάθε φορά και πιο θυμωμένα
κάθε φορά και με πιο μεγάλη μανία
Ώσπου κάποια νύχτα ξύπνησα
Ήταν η πρώτη φορά στη μέχρι τότε ζωή μου που είδα μέσα μου τι γίνεται
Χιλιάδες πόρτες σφραγισμένες με περιτριγύριζαν κι εγώ χαμένος στο τίποτα με μια
αγωνία στις άκρες των ματιών μου προσπαθούσα να τις ανοίξω
Κενά δωμάτια η ζωή μου
λόγια χωρίς σημασία
λογικές χωρίς ουσία και ανθρωπιά
χιλιάδες πρόσωπα αλλοιωμένα
χωρίς πόδια σε ανάκατα σχήματα κι εγώ μες τη μέση του χάους να ψάχνω μια πόρτα
να βγω απ' αυτό το όνειρο
Δεν θέλω να είμαι στρατιώτης είπα
δεν σκοτώνω άλλο πια αυτά τα ανθρώπινα ομοιώματα
δε μου έφταιξαν σε τίποτα
δε θέλω να σκοτώσω τους εχθρούς σας
δεν έχω εχθρούς εγώ
Στην αρχή με πέρασαν για τρελό
κάποιοι είπαν πως είμαι δειλός και πως ήθελα να πάρω τρελόχαρτο
μέχρι εκεί μπορεί να φτάσει το φτωχό μυαλό τους
μέχρι εκεί τους επέτρεψε η ζωή να σκεφτούν
συνέχιζαν να μαθαίνουν πώς να σκοτώνουν γιατί έτσι έπρεπε
για να σώσουν τα παιδιά τους όπως έλεγαν
για να σώσουν τις οικογένειές τους όπως παινεύονταν
Μετά λίγο καιρό τους έστειλαν στον Περσικό κόλπο για βοήθεια
Παραλογισμός στο τέλειο μεγαλείο της τρέλας του στρατού
Μια νύχτα παίρνω ανάποδες
σε μια δύσκολη άσκηση έπρεπε να κόψω το λαιμό απ' ένα ανθρώπινο ομοίωμα και να
φέρω σε πέρας την αποστολή
Ήταν εκεί που γύρισα πάλι στον εαυτό μου και είπα καλωσόρισες στην πραγματικότητα
ήταν τότε που είπα δεν ανήκω εδώ
και δεν έκανα τίποτε απ' όσα μου είπαν
ήταν τότε που με φώναξαν οι ανώτεροί μου κοιτώντας με μέσα στα μάτια σαν να
θέλανε να μου πουν πως κάτι κακό έκανα σήμερα
Δεν θέλω να μάθω να σκοτώνω τους είπα απλά
μόνο αυτό
Βγήκα έξω έβγαλα τη στολή μου και της έβαλα φωτιά
Μαζί της κάηκε όλο όσο έζησα στο στρατόπεδο
Μετά άρχισε μια άλλη οδύσσεια που χάραξε τη ζωή μου
Μετά ο δρόμος έγινε στενός, αλλά ήταν αυτός που εγώ διάλεξα
Μετά οι διάδρομοι της φυλακής έγιναν η μόνη συντροφιά μου κι όσα ονειρεύτηκα τα
είδα ξανά στον ύπνο μου
Δικάστηκα 4 χρόνια και 6 μήνες σαν αντιρρησίας συνείδησης
έκανα 36 μήνες ολική φυλακή σε 3 διαφορετικές φυλακές
Φυλακές Αυλώνας ΑΘΗΝΑ
Φυλακές Σίνδου ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Φυλακές Κασαβετίας ΒΟΛΟΣ
Τώρα μετά από 10 χρόνια σκέφτομαι πως μερικές φορές η ζωή δεν κάνει
συμβιβασμούς
δίνει στον καθένα αυτό που του ανήκει
Η ελευθερία δεν είναι μακριά μας
ζει μέσα μας
Τώρα μετά από 10 χρόνια ξέρω ποιος είμαι και βρήκα το δρόμο μου
δεν είμαι καλός στρατιώτης, αλλά είμαι ακόμα άνθρωπος
δεν ξέρω να σκοτώνω, αλλά ξέρω να συγχωρώ
δεν ξέρω να κόβω κεφάλια, αλλά ξέρω ν' αγαπάω
Και όσο για αυτά τα παραμύθια περί πατρίδας και σημαίας;
Αφήστε το καλύτερα, βρωμάει το θέμα
Μα σας παρακαλώ
σας λέει τίποτα η λέξη ΕΜΦΥΛΙΟΣ 1947;
Θέλω να ξέρετε πως ο παππούς μου σκότωσε τον αδελφό του και τη νύφη του επειδή
ανήκαν σε άλλη πολιτική παράταξη
ΕΚΑΝΑ 36 ΜΗΝΕΣ ΦΥΛΑΚΗ
ΠΛΗΡΩΣΑ ΓΙΑ ΤΟ ΑΔΙΚΗΜΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΔΕΝ ΧΡΩΣΤΑΩ
ΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑ ΕΜΑΘΑ ΕΚΕΙ ΜΕΣΑ
ΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΧΑΣΩ: Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΛΗΓΗ
ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΝΑ ΚΕΛΙ ΜΕ ΧΡΥΣΑΦΕΝΙΟΥΣ ΜΕΝΤΕΣΕΔΕΣ
ΚΑΙ ΙΣΩΣ Η ΖΩΗ ΜΑΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΤΕΛΕΙΑ ΛΕΥΚΗ ΣΕ ΕΝΑ ΤΕΤΡΑΔΙΟ ΜΕ
ΦΥΛΛΑ ΑΠΟ ΣΚΟΤΑΔΙ
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | www.focusfm.gr Δευτέρα με Παρασκευή 5:00-7:00 π.μ. και 19:00-21:30 | | | |
|
Ανώνυμο σχόλιο
<5/1/2005 | "οι δρόμοι δε σε πήγαν πουθενά/ παράξενες σε δέρνανε απόψεις/ η μάνα σου καμάρωνε κρυφά/ εσύ μια μέρα γιε μου θα προκόψεις/ οι δρόμοι δε σε πήγαν πουθενά/ κλεισμένος στων ονείρων σου τις χώρες/ γυρνούσες σαν αέρας τα στενά/ και μίλαγες μονάχος με τις ώρες"*(στρουμφίτα) | | Ανώνυμο σχόλιο
<5/1/2005 | Γιατί γεννήθηκες, γλυκέ μου, για να ζήσεις | | Ανώνυμο σχόλιο
<5/1/2005 | Φίλε μου Kosta71
κατ αρχήν...για μία ακόμη φορά σ ευχαριστώ!!! Εν συνεχεία ζητώ συγνώμη για την καθυστερημένη μου απάντηση αλλά είχα και πολύ δουλειά και μετακόμιση γραφείου...οπότε ζητώ την επιείκεια γενικότερα...Όλα όσα γράφεις είναι πάρα πολύ αληθινά και δεν αναφέρομαι για τα τελευταία που είναι καταστάσεις και «εξομολογήσεις» απο την ίδια σου τη ζωή....αλλά ακόμα και τα προηγούμενα που κανείς μας δεν ήξερε τι είχες περάσει στη ζωή σου...Τα τελευταία δείχνουν μια πολύ σκληρή πραγματικότητα που έζησες και...τώρα μπορώ να συνδέσω τους πρίν και μετά στίχους σου...Σίγουρα...ακόμα και «μόνο η αρχή», όπως λές, που έμαθα κι εγώ και άλλα παιδιά απο την παρέα μας τούτη...φτάνει για να μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε πόσο άδικα μερικές φορές λειτουργούν κάποια πράγματα...Βασικά...δεν θα ήθελα να σου γυρίζω μνήμες σε κάποια παλιά πράγματα....τα οποία δεν είναι και οτι καλύτερο...θα σου πώ όμως κάτι που στο έχω ξαναπεί....ΣΗΜΑΣΙΑ ΕΧΕΙ ΤΟ ΤΩΡΑ...ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΤΑ!!!! Κράτα (δεν μπορείς να αποφύγεις άλλωστε...κανείς μας δεν μπορεί...) όλες σου τις αναμνήσεις και μέσα απο την διαδικασία που σε υποβάλλουν ψάξε να βρεις μόνο θετικά...σίγουρα σε έχουν κάνει πιο δυνατό...προσπάθησε όσα πέρασες τα οποία αν και άδικα....έχουν κάτι πολύ καλό σαν κεντρικό πυρήνα...ΕΚΑΝΕΣ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΗΘΕΛΕΣ....ΕΜΕΙΝΕΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ!!! Θυμάσαι σε μια άλλη μας συζήτηση τί σου είπα??? Είναι βασικό όσο και μερικοί να είναι απάνθρωποί....όσα αίσχη και να κάνουν...όσο και να μη μπορούμε να αλλάξουμε την ασχήμια αυτού του κόσμου.....υπάρχει κάτι που μπορεί να κάνει ο καθένας απο εμάς....μια κρυφή ελπίδα...Να παραμείνουμε ʼνθρωποι....μέσα μας...Είναι πολύ βασικό!!! Σου είχα αιτιολογήσει πως αν κάνουμε κάτι τέτοιο θα διαφέρουμε...έστω και λίγο...απο το σύνολο...γιατί εμάς ΔΕΝ θα μας κυνηγούν οι ερινύες....σε αντίθεση με κάποιους άλλους...γιατί ΟΛΑ κάποια στιγμή είτε τα καλά μας...είτε τα άσχημά μας...θα έρθει η στιγμή που θα τα βρούμε μπροστά μας και θα κριθούμε.... ΕΣΥ Kosta71
μπορεί να πλήρωσες αλλά ΔΕΝ έχεις ΤΙΠΟΤΑ να φοβηθείς...κι εγώ αυτό το βρίσκω πάρα μα πάρα πολύ δυνατό και καλό.....Κράτα λοιπόν όλες τις αναμνήσεις σου κάπου βαθιά κρυμμένες και εστιάσου στην τώρα ζωή σου....να περνάς καλά και ανθρώπινα....μην αφήνεις τη ψυχή σου να στη χαλάσουν «κάποιοι» οι οποίοι δεν έχουν θάρρος να αντισταθούν σε κάποια πράγματα...απλά και σημαντικά παρά πουλάν ακόμα και τον ίδιο τους τον εαυτό....ΔΕΝ ΑΞΙΖΕΙ!!! Μ ακούς???....ΔΕΝ ΑΞΙΖΕΙ.....Έχεις μια πολύ καλή ευκαιρία.....είσαι ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ πια και μπορείς να παλέψεις γι αυτό και για να το κάνεις καλύτερο....ΜΗΝ αναλώνεις κομμάτια του εαυτού σου στο παρελθόν....κοίτα μπροστά....και ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ....!!! ʼλλοι δεν πάνε ούτε φαντάροι...κι εσύ και πήγες και είχες θάρρος και σθένος να αντισταθείς....ΔΕΝ ΤΟ ΒΡΙΣΚΩ ΚΑΘΟΛΟΥ ΛΙΓΟ & ΔΕΝ ΣΕ ΒΡΙΣΚΩ ΚΑΘΟΛΟΥ ΑΔΥΝΑΜΟ!!!!....Millie | | Antigoni
24-08-2006 @ 10:52 | katapliktiki marturia kosta ::cry.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
