| |
| | Το σημείωμα |  | | |
Εξω φυσάει ο αγέρας
είναι ζεστά εδώ, ήσυχα,
αμυδρές λάμψεις εισχωρούν
από τις γρίλλιες, θα βρέξει,
με ξύπνησε ένα σφύριγμα
διερχόμενου πλοίου.
Αναψα το φως,
το σημείωμα σου στο τραπέζι
“θα ξαναγυρίσω “,
το διάβασα πολλές φορές,
όπως κάνουμε με τα δυσάρεστα,
όπως διαβάζουμε,
τα άσχημα νέα στην εφημερίδα.
Αδειασε το βλέμμα μου,
το μάζεψα, το δίπλωσα προσεκτικά,
έτσι όπως διπλώνει η καρδιά
σε στιγμές ανασφάλειας.
Θα το φυλάξω,
δεν κατάλαβα γιατί έφυγες,
ανατωτιέμαι,
δεν είχες λείψει ποτέ,
δεν υπήρξε ποτέ εδώ
κανένα σύννεφο γκρίζο,
στο ξέφωτο μας δεν νύχτωνε νωρίς.
Εδώ ο πόνος δεν έκανε περίπατο,
δεν σταματούσε, ήταν πάντοτε ξένος,
τη σιωπή την κουβαλούσε μόνο η νύχτα.
Η νύχτα
και τα κλαδιά των γυμνών δέντρων.
Να ανοίξω τα παντζούρια,
να δω την αποψινή νύχτα,
ίσως να είναι η πρώτη,
που δεν θα μου χαμογελάσει
μετά από πολύ καιρό.
Το πρότυπο μου κλονίζεται
στην πιθανότητα της απώλειας,
έχουν περάσει πολλές ώρες,
έχεις αργήσει.
Φοβάμαι τις προβλέψεις.
Φοβάμαι,
μήπως κάποιος κρίκος,
που αόρατα μας δένει
έχει ανοίξει σε άγνωστο μέλλον.
Τρέμω,
μήπως σκόπιμα έχεις χαθεί
στα ερείπια της νύχτας.
Ενας κόμπος η βεβαιότητα,
στην αρχή της αμφιβολίας.
Eνας κόμπος μονάχα
και ένα σπασμένο είδωλο.
Αιθέρια Γκρι: Εκδόσεις Αρμός
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 13
Στα αγαπημένα: 3
| | | | | | | |
| | Σαν νάχαν ποτέ τελειωμό τα πάθια και οι καυμοί του κόσμου. “Το μοιρολόγι της φώκιας “ Παπαδιαμάντη | | | |
|
χρηστος καραμανος
21-06-2008 @ 02:36 | Ενας κόμπος η βεβαιότητα
στην αρχή της αμφιβολίας,
ένας κόμπος
και ένα σπασμένο είδωλο.
Ο ΠΟΙΗΤΙΚΟΣ ΣΟΥ ΟΙΣΤΡΟΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΦΙΛΕ ΚΩΣΤΑ!!ΠΟΛΛΑ ΜΠΡΑΒΟ!! ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | TAS
21-06-2008 @ 02:41 | σβήνουν οι στίχοι σαν ήχοι που απομακρύνονται και μένει μόνο η ουσία από ένα δάκρυ που δεν ανέβηκε καν . .
. . .
τι να λέμε τώρα . . . | | LILA KIRA
21-06-2008 @ 02:48 | υπέροχο Κώστα!!! ::yes.:: | | Denis
21-06-2008 @ 02:50 | Αρκεί ν' αγαπάς πολύ και βαθιά, για ν' ανησυχείς και ν' αμφιβάλλεις για την ειλικρίνεια των υποσχέσεων τέτοιων σημειωμάτων... Τέλειο, Κώστα! ::yes.:: Την καλημέρα και την εκτίμησή μου! ::smile.:: | | χάρης ο κύπριος
21-06-2008 @ 03:56 | Αδειασε το βλέμμα μου
το μάζεψα, το δίπλωσα προσεκτικά,
έτσι όπως διπλώνει η καρδιά
σε στιγμές ανασφάλειας.
--------------------------------------------------
με Τάσο.
τί να λέμε τώρα . . .
καλό σ/κ φίλε μου | | Νικηφόρος Ουρανός
21-06-2008 @ 04:27 | ::up.:: | | zennoula
21-06-2008 @ 04:56 | ::hug.:: ::theos.:: ::up.::
γεια σου κςστη μεγαλε ποιητη | | aprobleptos
21-06-2008 @ 07:14 | το πρότυπο κλονίζεται
στην πιθανότητα της απώλειας.
Εχουν περάσει πολλές ώρες
έχεις αργήσει, φοβάμαι
μήπως σκόπιμα έχεις χαθεί
στα ερείπια της νύχτας.
Ενας κόμπος η βεβαιότητα
στην αρχή της αμφιβολίας,
ένας κόμπος μονάχα
και ένα σπασμένο είδωλο.
*** Εξαιρετικα! σμιλεμενος ο στίχος σου- Φίλε Κώστα. **** | | Ιππαρχος
21-06-2008 @ 08:53 | Όταν ακόμα και η πιθανότητα της απώλειας αρκεί για να φέρει δυστυχία, αυτή είναι η πραγματική αγάπη, όπως τα λέει δηλαδή ο Denis... | | Maria Olsen
21-06-2008 @ 09:17 | Πολύ μ' άρεσε, Κώστα, και έχει και ένα θεατρικό στοιχείο, σαν να βλέπεις μπροστά σου τον άντρα που στέκεται στο δωμάτιο με τη θύελλα να μαίνεται έξω, και να ακούς τις βροντές... | | Ιχνηλάτης
21-06-2008 @ 10:28 | Με ΤΑΣ! Ακριβώς αυτή την αίσθηση μου έδωσε το κειμενο!!
::yes.:: ::theos.:: ::yes.:: | | ΕΛΠΗΝΟΡΑΣ
21-06-2008 @ 15:07 | ::theos.:: ::yes.:: ::theos.:: | | nirbana
21-06-2008 @ 15:16 | Εδώ ο πόνος δεν έκανε περίπατο,
δεν σταματούσε, ήταν πάντοτε ξένος,
τη σιωπή την κουβαλούσε μόνο η νύχτα
τι μοναδικοί στίχοι Κώστα....ονειρεμένος παράδεισος..
έτσι φαίνευαι πιο έντονα η αντίθεση της
πιθανής απώλειας... ::yes.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
