| |
| | Μοναξια |  | | |
Ξεφτάνε οι καιροί,ξαναρχεται η γαλάζια μοναξιά
Κι είναι του βουνού μόνο η κορυφή δεύτερη μοναξιά ακολουθά
Και προχωρεί σε μάκρος τούτη η υπέροχη αρμονία
Οι πρόδρομοι όλοι σε προσκλητήριο,ψύχρα ,σκοτεινιά ,η υγρασία
Πάλι παραμονεύει μ’επιμονή η μέγαιρα η φθορά
Η μόνωση που πληροί της ζωής όλα τα φοβερά κενά
Εδώ κάτω τόσο χαμηλά είναι κρυμμένη
Στο σβώλιασμα του χώματος θαμμένη
Ο προσανοτολισμός ....αβέβαιη αοριστία
Στης φυλακής τα καγκελώματα πρωτοστατεί η νοσταλγία
Αβέβαιος κι ο κτύπος της καρδιάς ,γιατί κτυπάει αυτη η καρδιά;
Χίλιες εικασίες η κάθε της σφυριά
Κλειστοί καιροί,περίκλειστοι μακρυά της θέας τ’ουρανού
Σ’ανέμους ,θύελλες παραριγμένοι του μάταιου καιρού
Μάταια φωνούν κι οι αλέχτορες τις εθισμένες ώρες
Δεν ξεδιαλύνουν τα σκοτάδια,φώς δεν διέρχεται,μονάχα μπόρες
Εικονικές οι μέρες των μηνών,πως πια η μέρα να διακριθεί
Χάθηκε πια η νύχτα η μιά μέρα απο την άλλη ίδια κλειστή
Δεν καταπλήσσει τούτων των χώρων το απαθές
Επιρροή καμμιά δεν φέρνουν οι εποχές
Όλα τα κλείνουν πιά τα χιόνια του ιλίγγου τα ολισθηρά
Που στέκουν απο αιώνων,αδιάφορα στο θέρος,στους ξένους ορατά
Γεμάτα άχνινα λουλούδια,διάδοχα των χιονιών
Πομπές αχλύων,εναλλαγές των άστρων και διάβα θυελλών
Το ανθρώπου το κατάντημα ιδού το,προς όλα αδιαφορεί
Η μόνη μέριμνα πως να σβήσει το κούτσουρό του,στάχτη να γινεί
Ο βράχος δεν δείχνει ταραχή,μα διαγράφεται η μοίρα
Παίρνει δέος και μορφή υλοποιημένη,ω μα είναι στείρα
Διόλου δεν αλλιούται το γνώριμο της σχήμα
Ουσία συγγενική που εκπηγάζει απο μνήμα
Παρηγοριά και καταδίκη,ελπίδα στην απελπισία
Λιώνει στο χωνευτήρι η μάταιη καρτερία
Ω μοναξιά του ανθρώπου ανάξια
Δεν αναλίσκεσαι εσύ ούτε εμπρός στη φλόγα
Μετουσιώνεις την αμιγή ιδέα της ζωής
Ραγίζεις το αρραγές της
Κατασκίζεις σαν τις αιρέσεις το χιτώνα της
Φθάνει σου πια η άτοπη τούτη επέμβαση
Εξαφανίσου μήν εισχωρείς ω σκώρε της καταστροφής
Σε τούτο το κλειστό κι έρημο κουφάρι
Καθώς σφαλίσθη άφησε το,της αναμνήσεως μόνης να μείνει
Και τους διαλόγους μάθε με τα μνήματα να μη ταράττεις.........
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
Ιππαρχος
26-06-2008 @ 02:10 | Μόνο εσύ θα μπορούσες να γράψεις κάτι τέτοιο...
Κάπου το είχα ξαναπεί, η μοναξιά είναι κακός σύντροφος για τους πολλούς, όχι όμως για τους μεγάλους... | | kornos29
26-06-2008 @ 02:12 | γεια σου φιλε μου αντη σιγα σιγα την μοναξια την συνηθιζεις και γινεται ο καλητερος φιλος | | Helene52
26-06-2008 @ 02:19 | Με τον Ιππαρχο θα συμφωνήσω
και το ΕΥΓΕ μου πάλι εδώ θα αφήσω !!!!!!
::theos.:: ::theos.::
Την καλημέρα μου ΑΝΤΗ ::hug.:: | | Ναταλία...
26-06-2008 @ 02:58 | Το ανθρώπου το κατάντημα ιδού το,προς όλα αδιαφορεί
Η μόνη μέριμνα πως να σβήσει το κούτσουρό του,στάχτη να γινεί
Ο βράχος δεν δείχνει ταραχή,μα διαγράφεται η μοίρα
Παίρνει δέος και μορφή υλοποιημένη,ω μα είναι στείρα
Διόλου δεν αλλιούται το γνώριμο της σχήμα
Ουσία συγγενική που εκπηγάζει απο μνήμα
Παρηγοριά και καταδίκη,ελπίδα στην απελπισία
Λιώνει στο χωνευτήρι η μάταιη καρτερία
Μόνο ::theos.:: στη γραφή σου μπορω να αφήσω ::yes.:: ::up.:: | | iokasth
26-06-2008 @ 05:22 | ΑΝΤΗΣ, ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ.! ! ! !
Ν. | | inokrini
23-11-2018 @ 16:18 | Ω μοναξιά του ανθρώπου ανάξια
Δεν αναλίσκεσαι εσύ ούτε εμπρός στη φλόγα
Μετουσιώνεις την αμιγή ιδέα της ζωής
Ραγίζεις το αρραγές της
Κατασκίζεις σαν τις αιρέσεις το χιτώνα της ::love.:: ::love.:: ::love.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
