| |
Κάτι χρωστάω του καιρού,
πέρα απ’ το χείλος του γκρεμού
Με ένα τάμα του ουρανού
θα ξεχρεώσω…
Ίσως χρωστάω τη μιλιά
που κλέψανε τα ξωτικά
Κι μάγισσες να ζεσταθούν
να τη φιμώσουν…
Οι λύκοι είναι εκεί μακριά ,
γελάνε μ’ αγρία μουγκρητά
Συντρίμμια σπέρνουν , τα πουλούν
για να χορτάσουν..
Μα άναψα πάλι πυρκαγιές ,
να κάψουνε μέρες θολές
Τη παγωμένη φυλακή μου
να τη λιώσουν…
Γιατί εγώ βρήκα τη φωτιά
και ‘συ σπασμένη μου χαρά
σπαθί κι’ ασπίδα να γίνεις
Για να σε νιώσω…
Όταν ριχτούμε στη μάχη μαζί ,
Να δούμε της αρχής το τέλος
Μ’ ένα τραγούδι να τρυπάει σαν βέλος ,
Να μου θυμίσεις τη γιορτή
Γιατί εγώ βρήκα τη φωτιά
Κι ‘συ σπασμένη μου χαρά
Σπαθί κι ασπίδα να γίνεις
Για να σε νιώσω,
Μπας και γλυτώσω.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
