| |
Τώρα που έκλεισε η πόρτα πες μου τι μένει
Ποια νικητήρια σάλπιγγα θα μας προϋπαντίσει
Φτάνεις κι εσύ κάποτε να νιώσεις μιαν απρόσμενη οδύνη
Πκρά ψηλάφισες κουρελιασμένο τον κόσμο σου να πέφτει
Σαν τη στάχτη του τσιγάρου που δεν πρόλαβε κανένας να καπνίσει
Σαν τη μορφή πάνω μιας νέας που πρόλαβε ο καθένας να ασελγήσει
Πικρά ατένησες ταπεινωμένο τον πόθο σου να καίει
ένας ανέραστος σκοπός που δεν ξέρει να κλαίει
Όρθιος νικιέσαι κάθε αυγή κι όρθιος γεννιέσαι πάλι
μες στις πληγές σου που δεν πρόφτασαν να γίνουν
έμαθες να μετράς ρυτίδες κι αγαπάς το χρόνο
μες στη φθορά σου συνηθίζεις την απώλεια:
νικητής νικημένος δέχεσαι την ύπαρξη
και την ανυπαρξία.
Όμως εγώ ποτέ δε γνώρισα την ήττα:γι'αυτό τα χάνω όλα
Δεν ήμουν πλασμένη για το φόβο
Κι αυτός ο ουρανός δεν ήτανε ποτέ γαλάζιος
Σφάλισα τα μάτια και λυτρώθηκα
μέσα σε μια άγνοια κι απάρνηση αισθήσεων
Μια μόνο στιγμή και αποστεώθηκα
μέσα στη άνοια κι απώλεια πεποιθήσεων
Έτσι το θέλαν οι καιροί
Δεν ήμουν πλασμένη για τον πόνο
Κι ας φώναζες νευρωτικά ώσπου η φωνή να λιώσει
"να πονάς χίλιες φορές παρά να μη νιώθεις"
την ύστατη ώρα που κλείνοντας τ'αυτιά μου, μουδιασμένη
έσπρωχνα γελαστή τα όνειρά μας στα σφαγεία...
Έτσι το θέλαν οι ουρανοί...
Πες μου τι μένει όταν τα ψέματα τελείώνουν
Πες μου τι μένει πια απ'την αλήθεια μας
Και το όνομα αυτής, Παραίτηση
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
