| |
Από τον τόπο που έφυγα αν τύχει και περάσεις
ένα ποτήρι με κρασί το θάνατό μου να κεράσεις.
Στον τόπο αυτόν που άφησα ένα κερί ν’ ανάψεις,
για μια ψυχή που χάθηκε, όμως ποτέ μην κλάψεις.
Είναι τα δάκρυα βροχή, τον πόνο σου ξεπλένουν,
μα οι ψυχές που αλήθεια έζησαν ποτέ τους δεν πεθαίνουν.
Στης ξενιτιάς το πέλαγος
ένας σύγχρονος Δαίδαλος
μαθαίνει να πετάει.
Μα τα φτερά του έλιωσαν
τα όνειρά του τέλειωσαν
κι ο κόσμος τον πονάει.
Την τελευταία του πνοή
θα την ακούσει η σιωπή
και θα δακρύσει.
Η άπιαστή του η ψυχή
δεν χώρεσε στην εποχή,
τώρα θα σβήσει.
Από τον τόπο που έφυγα περαστικός αν είσαι,
κοιτώντας γκρίζο ουρανό τα μάτια λίγο κλείσε.
Ένα αστέρι της νυχτιάς θα νιώσεις στην καρδιά σου
και ένας άγγελος σιωπής θα ‘ρθει στην αγκαλιά σου.
Στη νύχτα εκείνη την τρελή, μια τελευταία χάρη
κοίτα στα μάτια τη ζωή και δώσ’ της το φεγγάρι.
Στης ξενιτιάς το πέλαγος
ένας σύγχρονος Δαίδαλος
μαθαίνει να πετάει.
Μα τα φτερά του έλιωσαν
τα όνειρά του τέλειωσαν
κι ο κόσμος τον πονάει.
Την τελευταία του πνοή
θα την ακούσει η σιωπή
και θα δακρύσει.
Η άπιαστή του η ψυχή
δεν χώρεσε στην εποχή,
τώρα θα σβήσει.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
