| |
[align=center]Μ' ακούς ;
Τώρα που σπάει η σιωπή μου
τώρα που της νύχτας η ηχώ
λοιδορεί επάνω στο κορμί μου ;
Μ' ακούς;;
Τώρα που η ανάσα μου στο δίκασμά σου ακροβατεί
και το είναι μου σε κάποιο τίποτα έχει πνιγεί ;
Ακουσέ με...
Σ' αυτή την σύναξη Τεράτων που μ' έφερες να ομολογήσω.
Ακούς ;
Τα τέρατα που φώναξες για να τρομάξω
''Ενοχος'' θα πούν με μια φωνή...
Με μια φωνή που σακατεύει τη ψυχή μου,
σαν παράλυτος ανθός που στέκει σε μιαν όξινη βροχή,
σαν πυρωμένο ατσάλι στο κορμί μου..
Τα τέρατα που φώναξες να δικάζουν μονάχα ξέρουν...
Γιατί ;
Γιατί διάλεξα όπως εγώ θέλω να ζήσω...
Ακούς ;;;
Το σύρσιμο απο της καρδιάς μου το ρυθμικό το παραλήρημα ;
τώρα που μ οδηγούν στο τέλος
ικετεύοντας με πια τη παραίτησή μου να δηλώσω
και τον υγρό τον τάφο που μου στόλισαν
με σιωπή και λήθη ,
εκεί να γέιρω και να ξεχαστώ
μιαν αλήθεια μονάχα θα σου πώ
( κι ας είναι η τελευταία που θα ραγίσει πάνω στα ματωμένα χείλη μου )
αν με ρωτάς γιατί την ενοχή μου διάλεξα να ομολογήσω
είναι...
πως...
όπως ονειρεύτηκα...
έτσι κι εγώ θέλω να ζήσω...
Μ' ακούς ;;;
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
