| |
Στον ουρανό διαλέγω να κοιτώ,
και όχι ίσια στον δρόμο,
γιατί τα μάτια σου θαρρώ,
μ' αυτόν τον τρόπο βλέπω.
Ζαλίζομαι από το φως,
κι η απέραντη μου θλίψη,
στο γεύμα που με κάλεσε,
φορά άπλετο γαλάζιο.
Πως τον ξεχνάς τον έρωτα,
κοιτάζοντας το σύμπαν,
ποτέ δεν το κατάφερα,
δεν ξέρω αν είναι αλήθεια.
Σύννεφα μαύρα της βροχής με έχουν πια σκεπάσει,
δεν ξέρω αν έχω το κουράγιο το θάρρος για να βρω,
στο δάκρυ του ουρανού μια χάρη να ζητήσω,
και τα δικά μου δάκρυα μαζί του για να πάρει.
Ίσως μια μέρα βροχερή,
τον ουρανό να βλέπεις,
μήπως μπορέσω έτσι απλά,
για λίγο να σ' αγγίξω.
Τότε θα μου φανερωθεί,
πως είσαι εδώ δικιά μου,
γιατί σ' αυτούς που δεν πονούν,
ο ουρανός δεν βρέχει.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
