Warning: session_start(): Cannot start session when headers already sent in /home/stixoi/public_html/core.php on line 23
stixoi.info: Και πάλι ξένοι
 
Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
130737 Τραγούδια, 269453 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 Και πάλι ξένοι
 της απαισιοδοξίας και της πραγματικότητας... ως είθισται
 
Θα προτιμούσα μια γκρίζα μέρα απ’ την αρχή
είπα, καθώς η αφήγηση έφτανε στο τέλος
Προς τι η ηλιοφάνεια, προς τι τόση αισιοδοξία;
Η αναταραχή στα καθημερινά μου όνειρα;
Προς τι;

Ένα ανιαρό τοπίο σήμανε τη λήξη
της, μεταξύ μας, άνοιξης ή κι ανοχής
Έχουν κανένα νόημα πλέον οι προθεσμίες;

Βαρκάκι σε πισίνα με γλυκό νερό
ήτανε όλο κι όλο, εκείνο το ταξίδι
Πολλά υποσχόμενες οι ενδείξεις μα
οι μέρες νωθρές, μέσ’ στο καμίνι της ζωής
κι άσεμνη η κάθε πράξη. Πορεία π-λήξης
Χαμένοι ζήσαμε μέσ' σε καλές προθέσεις
και υποσχέσεις που δε σκόπευαν να τηρηθούν
Κι ούτε τις πίστεψε ποτέ, κανένας απ’ τους δυό μας

Λόγια μονάχα να γεμίζουν τα κενά
μιας άστοχης αλήθειας
(συνήθειας πες καλύτερα)
που ούτε να κρυφτεί
ούτε να ειπωθεί ευδόκησε

Χαμένα όλα
Ανεμπόδιστα τα σύννεφα
των καιρών μου μουντύναν' το χρώμα
Κι η αφή απ’ τα δάχτυλα μου πόσο απέχει
Σ’ ένα τέλμα βυθίζονται οι σκέψεις μου

Κάπως έτσι λοιπόν σβηστήκαν' οι διάρκειες
Κάπως αλλιώς ήταν τα πράγματα ιδωμένα
Κάπου αλλού οι αναταράξεις μας οδήγησαν

Κι ένα πρωί… κανείς δεν ήξερε κανέναν



 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 19
      Στα αγαπημένα: 4
 
   

 Ταξινόμηση 
       Συλλογή
      Black forest
      Κατηγορίες
      Συναισθήματα - Εικόνες
      Ομάδα
      Ελεύθερος στίχος - Ποίηση
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

Οι λέξεις έχουν κι άλλο φλούδι παραμέσα. Όπως τα μύγδαλα κι η υπομονή (Γ. Ρίτσος)
 
tomas_to_tomari
17-07-2008 @ 18:09
σημερα είδα δύο απο τις αγαπημένες μου μορφές ποιησης.
την μια την βρήκα εδω.πολυ ωραίο Στέλλα
νετη541
17-07-2008 @ 21:46
Κι ένα πρωί… κανείς δεν ήξερε κανέναν

πικρή κατάληξη μιάς μάλλον καταδικασμένην όμως ιστορίας! Η ηλιοφάνεια και η αισιοδοξία της αρχής μάλλον δεν υπήρξαν ποτε....Καλογραμμένο αν και διαφωνώ με την πορεία....καλημέρα ::smile.::
Xωρολάτρης
18-07-2008 @ 00:16
Εχει μια κατανυκτική λύπη όλο σου το ποίημα Στέλλα ..Σκληρά κινούνται η λέξεις σου πάνω σε άδεια περιεχόμενα και γιορτινά μπουκάλια έκρηξης που δεν ανοίχτηκαν ποτέ..Μου θύμισε έντονα μια φράση του Αναγνωστάκη: Απλές προθέσεις ζωής ,διασφαλίζουν μια επικαιρότητα..Ετσι το νοιωσα..και έτσι στο λέω ,μαζί με τα συγχαρτήρια μου για τον τρόπο που τα παρουσίασες.
Α.Ε. ΕΠΕ
18-07-2008 @ 00:28
της αλήθειας συννεφιά ::love.::
guesswho
18-07-2008 @ 00:45
Δεν ξεχωρίζω τίποτα...
υπέροχη απόδοση.
Φιλιά Στελλίτσα ::love.::
balistreri
18-07-2008 @ 00:54
να γνωριστούμε εκ νέου;
λίγα κατάλαβα...
Nefeligeretis
18-07-2008 @ 01:30
Πρωΐ κλειστόν...
AceOfSpades
18-07-2008 @ 02:17
..αν θα μπορούσες τον κόσμο να άλλαζες, θα ξαναέβαφες γκρίζες τις θάλασσες ?

εγώ πάντως θα τις πέρναγα πρώτα ένα χέρι μίνιο, ό,τι χρώμα κι αν αποφάσιζα μετά να τις βάψω...το χρώμα δεν είναι το πρόβλημα....η σκουριά είναι.....

::lost.:: ::love.:: ::xmas.::
iptamenos_gatos
18-07-2008 @ 02:54
εχω πει δεν κανω σχολια για τα ομορφα σου λογια
Αστεροτρόπιο (Jeny)
18-07-2008 @ 03:33
Παρολυτα το Και πάλι ξένοι και μόνο σαν άκουσμα πονάει.
Βουτιές βρε Στέλλα, βουτιές κι όχι ανασκαφές μπορούμε να κάνουμε;;; Φιλιά.
ΠΑΡΑΠΟΙΗΤΗΣ
18-07-2008 @ 03:33
Φορτώνουμε ένα γαϊδούρι με αισθήματα (τον εαυτό μας)
και το καημένο όταν πια τελειώσει τα δρομολόγια του
κάθεται και βόσκει μη ξέροντας τι άλλο να κάνει

Αλήθεια? Πόσο απέχει η αφή από τα δάχτυλα?
Εξαρτάται τι πιάνεις
swordfish
18-07-2008 @ 03:56
Θα έλεγα της ''πραγματικότητας'' Στέλλα, παρά της ''απαισιοδοξίας'' η σημερινή σου δημιουργία!!!!!! Και η κατάληξή σου ''κι ένα πρωϊ...κανείς δεν ήξερε κανέναν''... αντιπροσωπευτική για κάθε παρόμοια πραγματικότητα! ::kiss.::
Ναταλία...
18-07-2008 @ 04:09
Κάπως έτσι λοιπόν σβηστήκαν' οι διάρκειες
Κάπως αλλιώς ήταν τα πράγματα ιδωμένα
Κάπου αλλού οι αναταράξεις μας οδήγησαν

Κι ένα πρωί… κανείς δεν ήξερε κανέναν

::hug.:: ::kiss.::
Nefeligeretis
18-07-2008 @ 04:50
Φαντάζομαι δυο ήπιους χαρακτήρες
σε πορεία από αρχής προδικασμένη,
αλλά και συ δεν έδωσες ευκαιρία, Στελλίτσα
τους αποξένωσες από το όποιο θετικό.
Για άλλη μία φορά σε θαύμασα και σε απόλαυσα.
::love.::
tinios
18-07-2008 @ 05:40
Λυπημένο, αλλά όπως πάντα, μοναδικό!!
Denis
18-07-2008 @ 11:12
Εκείνο το πρωί, ήταν που κανείς δεν αναγνώριζε πια την εκπλήρωση των προσδοκιών του στο πρόσωπο του άλλου...

''... μια γκρίζα μέρα απ' την αρχή...'', ''Προς τι η ηλιοφάνεια, προς τι τόση αισιοδοξία;...'', ''... τα σύννεφα των καιρών μου μουντύναν' το χρώμα. ...''... Το σάουντρακ εκείνου του πρωινού, που παλλόταν ρυθμικά, σχολιάζοντας συνάμα τους λυπημένους χτύπους της καρδιάς, έφερε τον τίτλο ''Σύννεφα πλατειά'' (του Σπανού, από εξαντλημένο δίσκο): http://www.zshare.net/audio/155468762f5e66ab/ ... Φθινοπωρινά χρώματα καταμεσής του καλοκαιριού... ::yes.::
justawoman
18-07-2008 @ 15:22
Ευχαριστώ φίλοι μου, χάρηκα πραγματικά τα σχόλιά σας.
Αυτή είναι και η μαγεία των ποιημάτων... ο καθένας να αισθάνεται ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία και τα βιώματά του.
Δεν έχει ιδεολογικά σχήματα αυτό το ποίημα. Περιγράφει μια κατάσταση γνωστή σε πολλούς, απευκταία μεν μα τόσο συνηθισμένη, για κάθε είδους σχέση.

Ας αμολυθούμε λοιπόν στις παραλίες, για βουτιές κι όχι ανασκαφές που λέει και το Τζενάκι
την ::love.:: μου
Maria Olsen
22-07-2008 @ 05:47
Ax afto to varkaki einai mia polu wraia leptomereia se ena polu kala grammeno poiima...

Kales vouties ::naugh.::
NIK-TSIK
24-07-2008 @ 05:34
Χαμένοι ζήσαμε μέσ' σε καλές προθέσεις
και υποσχέσεις που δε σκόπευαν να τηρηθούν
...ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις(το διάβασα κάπου...)... ::love.::

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο