| |
Ποίηση: Klaudija Prodanic
Πως εσύ??…
Από ποιο φανάρι του Θεού πέρασες με κόκκινο?
Πώς να σε αποθηκεύσω?
Να με ρωτάς αμέτρητες ερωτήσεις
Να σε δω, να σε νιώσω
Να με θυμάσαι όταν εξαφανιστώ
Καλώς ήρθες στον μισοάδειο κόσμο
κορνίζα στην οποία λείπεις
Μίλα, φώναξε, δοκίμασε
και θα σου τα δώσω όλα.
Αγγίζεις τις στιγμές?
Αυτή η στιγμή ποια μυρωδιά έχει?
Τα γεράματα αρχίζουν όταν σταματήσεις να ψάχνεις
την βαθειά θαμμένη αγάπη
Παρακολουθείς τους υπνωτισμένους και κοιμισμένους
Αντέχεις τους λάθος κι ονειρεύεσαι τους μακρινούς
Ενώ το χάραμα πλησιάζει
Και η επόμενη μέρα ύπουλα γελάει…
Αχ Θεέ μου
πώς να αναπνέω σωστά?
Δίχως να χάνω την ανάσα?
Ο χρόνος όλο πιο λίγος
Οι επιθυμίες όλο και πιο πολλές
Στο χαμένο παιχνίδι…
Υπάρχει καλούπι γι’ αυτή την ψυχή?
Χοντρό σκοινί
σε κάποιο ήρεμο λιμάνι?
Τρυφερό χέρι
το οποίο μόνο το δικό μου θέλει?
Από πού ξέρεις πως δεν είσαι εσύ?
Το καθαρό θολώνει
Όλα είναι πιο εύκολα
από το παιχνίδι χωρίς αγάπη
Ναι,
όλα τ’ ακούσαμε
Και το πιο εύκολο είναι
να ρίχνεις τη ματιά
χωρίς διάθεση
να δεις κάτι περίεργο…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
