| |
| | Το σπίτι της καρδιάς |  | | | Το πιο όμορφο ταξίδι.............. | | |
Κι' όταν βρεθείς μονάχος στη μέση ενός δρόμου σκοτεινού, κι' όταν σβήσουν τ' αστέρια καθώς περπατάς το δρόμο, κι' ούτε κανείς δεν θα ρωτήσει που πηγαίνεις, τότε είναι η΄ώρα ν' ακολουθήσεις το γνώριμο άγνωστό σου μονοπάτι.Και μην απορείς ούτε να αναρωτιέσαι πως πάει κανείς εκεί και με ποιον τρόπο, γιατί ήδη ξέρεις.
Εκεί θα σε πάνε η νοσταλγία και οι θύμησες. Μια θλίψη απέραντη για ότι έφυγε ,για ότι έχασες, για ότι κατέστρεψες με λάθη κι' εγωισμό.
Τα δάκρυα του πόνου σου θα γίνουν ποτάμια και ο καυμός σου βαρκούλα να μπεις να ταξιδέψεις, να φτάσεις εκεί που θες ,αλλά φοβάσαι να φτάσεις.
Ο δρόμος σου είναι αυτός που σε οδηγεί στο σπίτι της καρδιάς. Εκεί έχει λουλούδια, δέντρα σκιερά με ρίζες βαθυές και έναν ήλιο ζεστό. Τόσο ζεστό ,ώστε οι πάγοι λιώνουν έξω από την πόρτα του.
Θα κουραστείς πολύ, θα ταλαιπωρηθείς μέχρι να φτάσεις.Θα χρειαστεί να παλέψεις με τους δαίμονες και τα τέρατα του κόσμου, και του κόσμου σου.Θα σου στήνουν παγίδες και θα σου βάζουν εμπόδια, θα σου λένε ψέματα πως τάχα δεν είναι αυτή η διαδρομή, θα σε παραπλανούν και θα σε κοροιδεύουν .Εσύ όμως μην ξεγελαστείς.Ακόμα κι' αν γονατίσεις, να είναι για να ξεκουραστείς και όχι για να υποκύψεις.Κάποιες φορές θα αμφισβητήσεις τον ίδιο σου τον εαυτό,και θα ρωτάς αν αξίζει τον κόπο όλο αυτό που περνάς με πόνο. Συνέχισε, μη σταματάς, όλο πιο βαθυά, όλο και πιο πίσω στο χρόνο..............
Όταν κάποτε φτάσεις εκεί, θα είσαι γυμνός και τραυματισμένος.Οι πληγές σου όλες ανοιχτές που στάζουν αίμα.Τότε θα έρθει δίπλα σου ένα μικρό παιδί. Όση ώρα θα φροντίζει τις πληγές σου,θα σου μιλάει. Θα σου λέει τα τραγούδια αλλωτινών καιρών που ήξερες να τραγουδάς πριν γίνεις αγρίμι με τ' αγρίμια.Και θα δεις πάλι πρόσωπα αγαπημένα και εικόνες που κάποτε έτρεφαν κι' έφτιαχναν το είναι σου.Θα θυμηθείς.Τη μυρωδιά της μαμάς, τα γλυκά στις γιορτές,τη γρατζουνιά στο πόδι, το ποδήλατο που ήταν το άλογό σου,τους φίλους, τα καλοκαίρια,το ποτάμι..............θυμάσαι.....και θεραπεύεσαι..........θυμάσαι κι' όσο κλαις τόσο σου μοιάζει το παιδί που φροντίζει τις πληγές σου, και γίνεστε ένα, γιατί είναι εσύ.
Στα χέρια σου κρατάς τα κλειδιά.Βρες τη δύναμη και άνοιξε την πόρτα.Μη φοβάσαι γι' αυτά που θα συναντήσεις. Ότι δεις θα είναι αυτά που μόνος έχεις δημιουργήσει. Είναι το σπίτι σου.Το σπίτι της καρδιάς σου.....................
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
giannisanas
02-08-2008 @ 09:20 | υπέροχο, πραγματικά σ' αυτην την δύσκολη εποχή είναι εύκολο να γίνεις αγρίμι, κι ο δρόμος της επιστροφής απαιτεί καρδιά | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
