| |
Ποιος θεός αστέρωτος σε νεκρική σιγή τρεμάμενος όφις
σε τούτο το σκοτεινό δωμάτιο εκστρατεύτηκε μήπως και βρει τη λέξη
της μυστικής ζωής μας που θεριέυει μέσα σε παραθυρόφυλλα κλειστά
αμούστακο το περιστέρι εξαπέλυσε φτερούγες μέσα στις χρηστικές καλωδιώσεις
φεύγεις
πάντα το απροσδόκητο μοιάζει με την πιο δόκιμη συνωμοσία
του θελημένου και του αθέλητου
και το φύλλο που σπαράζει σε μια προκαθορισμένη πτώση
σέρνεται στο δρόμο εκλιπαρώντας τον άνεμο να το ταξιδέψει
μέρα και νύχτα οι στέγες φέρνουν το φως και το σκοτάδι
σαν ψυχανέμισμα
με τα μπαλκόνια να θωρούν τον επισκέπτη που σε χρόνο διαμαρτυρίας
θα ακουμπήσει πανω τους
φεύγεις
το λεωφορείο σου κρεμάστηκε μέσα στην ψυχή μου
τα μάτια σου του αφέθηκαν υπομονετικά σαν μια συνέχεια της πίκρας σου
και η δική μου στατική διαδρομή κράτησε μερικά δευτερόλεπτα αιώνιου ταξιδιού
ξαναγυρίζω στη καμαρά μου
δεν εχω χέρια να σ'αγγιξω μου τα πήρε ο δρομος σου
δεν εχω φωνή να αντηχήσω στις ροδες που έτρεχαν βιαστικά
σαν να μην 'αντεχαν το θρήνο της ασφάλτου
ξέρω...
δεν υπάρχει μέρα που να μπορεί να ορίσει το εαυτό της
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
