Warning: session_start(): Cannot start session when headers already sent in /home/stixoi/public_html/core.php on line 23
stixoi.info: Τα πρώτα χρόνια της ξενιτιάς Νο 1
 
Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
130617 Τραγούδια, 269434 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 Τα πρώτα χρόνια της ξενιτιάς Νο 1
 Κάτι διαφορετικό και όμως αληθινό την καλησπέρα μου
 
Saturday, 16 August 2008
10:22:10 PM

Τα πρώτα χρόνια της ξενιυιάς

Ο κώστας και η Μαρία μεταναστεύσανε στην Αυστραλία το 1979 τον φλεβάρη
Όλη η οικογένεια του Κώστα ήταν στην Μελβούρνη και έτσι το αποφάσησαν και αυτοί γιατί θέλανε να δώσουν στα τρία παιδιά τους μια καλύτερη ζωή τα παιδιά μικρά από πέντε ως δέκα χρωνών, απο την πρώτη μέρα που έφτασαν τα γράψανε στο σχολείο μόλις άνοιγαν τα σχολεία για να μην χάσουν το χρόνο .
Για το πρώτο καιρό τους φιλοξενούσε ο αδελφός τουΚώστα.
Φτάσανε Παρασκευή πρωί στη πόλη της Μελβούρνης τη Δευτέρα άρχισαν να κοιτάζουν για δουλειά γιατί δεν ήθελαν να γίνονται βάρος τα καταφέρανε μετά απο πολλές δυσκολίες γιατί δεν ξέρανε την γλώσσα και έμοιαζε για αυτούς σαν ένα μεγάλο βουνό που νόμιζαν δέν θα φτάσουν ποτέ στην κορηφή του .
Ο κώστας βρήκε δουλειά με βραδυνή βάρδια σε ένα εργοστάσιο που έκανε τις κουζίνες που μαγειρεύουν.
Και η Μαρία πήγανε με την αδελφή του Κώστα και ρωτούσαν για δουλειά πήγε σε ένα εργοστάσιο που ράβανε ρούχα γυναικεία ρώτησαν και βάλανε την Μαρία να δοκιμάσει την μηχανή ( Αλλά να κάνω μια παρένθεση και να πω ότι η Μαρία ήξερε μοδίστρα αλλά εδώ οι μηχανες ήταν επαγκελματικές η Μαριά η μηχανη που είχε στη πατρίδα ήταν μικρή βαλίτσα ) όπως την λέμε και όπως είναι φυσικό ηταν πολύ σιγανή της δώσανε ένα κομάτι πανί να κάνει γαζιά απάνω για να δούνε αν ξέρει την μηχανή η Μαρία τα έκανε και της είπαν να πάει την επόμενη να πιάσει δουλειά την άλλη μέρα το πρωί πάλι μαζί με την κουνιάδα της πήρανε το λεοφορείο πήγανε στο εργοστάσιο και την άφησε εκεί και γύρισε σπίτι και θα ερχότανε το απόγευμα για να την πάρει μέχρι να μάθει τους δρόμους .
Της δώσανε το δείγμα ένα φόρεμα και τα κομάτια για να το ράψει η Μαρία αρχισε να το δουλεύει το έραψε όλο αλλά εκεί που έπρεπε να ξεμυτίσει τις πένσες για να γίνει η εφαρμογή στη μέση της έφευγε η μηχανη και έραβε και ξήλωνε μέχρι να το κάνει σωστά της πήρε δύο ώρες και ακόμα να το τελειώσει .
Κτύπησε το κουδούνι για τον πρωτο διάλημα και τότε μια Ελληνίδα ήρθε κοντα στη Μαρία και την ρώτησε πως τα πάει η Μαρία της είπε την αλήθεια ότι πρώτη φορά δούλευε τέτοια μηχανη και δυσκολεύοτανε λίγο μέχρι να την συνηθησει .
Η Ελληνίδα έφυγε και η Μαρία έπιασε το σάντουιτς να φάει αλλά απο τη στεναχώρια της και τη αγωνία γιατί πρώτη φορά δούλευε σε ξένη δουλειά το φαγητό στεκόταν στο λαιμό της και δεν πήγαινε κάτω και το άφησε . Η άλλη κοπέλα πήγε στον μπόση κάτι του είπε η Μαρία δεν κατάλαβε λέξη τον είδε να έρχεται κοντά της και η Ελληνίδα της εξήγησε ότι είπε ότι δεν κάνει για τη δουλειά αυτή και να φύγει .
Τη Μαρία την πήρε το παράπονο αλλά με ψηλά το κεφάλι έφυγε όμως φοβόταν να πάρει το λεοφορείο γιατι δεν ήξερε να πει στον οδηγό που να σταματήσει και πήρε το δρόμο ευτυχώς γι΄αυτή ήταν ένας δρόμος ίσιος δεν θα άλαζε δρόμο μόνο να δει το όνομα του δρόμου του σπιτιού του κουνιάδου της και να στρίψει καμιά δεκαριά μέτρα για να φτάσει στο σπίτι περπάτησε κάπου 7 χιλιόμετρα με τα πόδια πήγε μεσημέρι μέχρι να φτάσει αλλά τα κατάφερε και δεν χάθηκε .
Κάποιες χωριανές που ήταν χρόνια εδώ δουλεύανε στο Collingwood πάλι σε ράψιμο της βρήκαν δουλειά μαζί τους και την έβαλαν να κόβει κλωστές και σιγά σιγά την βάζανε στη μηχανή μέχρι να την μάθει την πέρναν το πρωί με το δικό τους αυτοκίνητο και έτσι βολεύτικε μια χαρά

Συνεχίζεται



 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 14
      Στα αγαπημένα: 0
 
   

 Ταξινόμηση 
       Συλλογή
      Τα πρώτα χρόνια της ξενιτιάς
      Κατηγορίες
      Αναμνήσεις & Βιώματα
      Ομάδα
      Ελεύθερος στίχος - Ποίηση
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

Οι αφορμές είναι πολλές / που ενπνεύση μου δίνουν / δικά μου αποτυπώματα / όμως εδώ αφήνουν.
 
georgeabout
16-08-2008 @ 06:37
Πακέτο μεγάλο εφαγε η Κα Μαρία.Ρουφιανοι και καλοθελητάδες παντου. Αλλα απο την άλλη υπαρχουν και ανιδιοτελεις άνθρωποι που βοηθάνε απο χαρά. Ευχομαι να μη φάει και εκεί πακέτο.
Περιμενουμε τη συνέχεια ::smile.::
Νικηφόρος Ουρανός
16-08-2008 @ 07:35
::smile.::
panta smile
16-08-2008 @ 07:54
perimenoume th synexeia natalaki m!omorfh h arxh ths istorias kai poly kalogrammenh!
::yes.:: ::theos.::
φραγκοσυριανος
16-08-2008 @ 08:27
Τη Μαρία την πήρε το παράπονο αλλά με ψηλά το κεφάλι έφυγε όμως φοβόταν να πάρει το λεοφορείο γιατι δεν ήξερε να πει στον οδηγό που να σταματήσει και πήρε το δρόμο ευτυχώς γι΄αυτή ήταν ένας δρόμος ίσιος δεν θα άλαζε δρόμο μόνο να δει το όνομα του δρόμου του σπιτιού του κουνιάδου της και να στρίψει καμιά δεκαριά μέτρα για να φτάσει στο σπίτι περπάτησε κάπου 7 χιλιόμετρα με τα πόδια πήγε μεσημέρι μέχρι να φτάσει αλλά τα κατάφερε και δεν χάθηκε .
Κάποιες χωριανές που ήταν χρόνια εδώ δουλεύανε στο Collingwood πάλι σε ράψιμο της βρήκαν δουλειά μαζί τους και την έβαλαν να κόβει κλωστές και σιγά σιγά την βάζανε στη μηχανή μέχρι να την μάθει την πέρναν το πρωί με το δικό τους αυτοκίνητο και έτσι βολεύτικε μια χαρά

ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ ΝΑΤΑΛΑΚΙ ΜΟΥ... ::up.:: ::kiss.:: ::theos.::
LADY KALAS
16-08-2008 @ 09:00
Αχ! αυτη η ξενιτια!!!!
Ειναι δυσκολη η ζωη,μακρυα απο την πατριδα σου... ::sad.::

Πολυ ομορφα το παρουσιαζεις Ναταλιτσα μου.
Περιμενω με αγωνια την συνεχεια... ::hug.:: ::kiss.::
armenisths
16-08-2008 @ 10:14
περιμενω με αγωνια την συνεχεια.... την καλησπερα μου... ::yes.::
Ουτοπία
16-08-2008 @ 13:55
Κι εγώ θα την περιμένω Ναταλία. ::hug.:: ::kiss.::
adespotoi
16-08-2008 @ 14:08
Το ψωμί της ξενητιάς είναι πικρό,
το νερό της θολό,
και με δάκρυ καυτό,
το ποτίζω και γω.

Άσε καλύτερα Ναταλάκι να μη πιάσω στη γλώσσα μου
όσους δε θέλουν τους μετανάστες και τη μαγαρίσω.
Καλή συνέχεια στην ιστορία σου με καλό τέλος.
Πολλά φιλάκια σε όλους σας. ::love.::
Nikos Krideras
16-08-2008 @ 23:07
Τής ξενιτιάς τά βάσανα
σταματιμό δέν έχουν .καλημέρα Ναταλίτσα ::hug.::
aprobleptos
17-08-2008 @ 03:57
για να φτάσει στο σπίτι περπάτησε κάπου 7 χιλιόμετρα με τα πόδια πήγε μεσημέρι μέχρι να φτάσει αλλά τα κατάφερε και δεν χάθηκε .

....πολυ όμορφο μεσ' την σκληροτητα του
...δεν θελω να χασω την συνεχεια του,αναμενω.. ::up.:: ::yes.:: ::hug.::
Άθη Λ.
17-08-2008 @ 04:10
Ναταλία μας, μας εξέπληξες ευχάριστα!!! ::love.::
Helene52
17-08-2008 @ 23:36
Παρα πολύ ωραίοοοο !!!
Και το ωραίο είναι που θα διαβάσω ευθύς και τη συνέχεια ...
::love.:: ::hug.:: ::kiss.::
nuxtolouloudo
22-08-2008 @ 13:52
Με εντυπωσίασε Ναταλίτσα, η πρωτοβουλία σου για μια τέτοια ιστορία... ::yes.::
Παπαθεοφάνου Αθηνά
17-04-2014 @ 22:34
::up.:: ::yes.:: ::theos.::

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο