| |
Μου γράφεις τώρα ένα ποίημα
για τα μπλε μάτια που δεν έχω
Και για φιλιά που δε θα ρθούν
σαν τα ζητήσω
Γράψε κι εσύ. Δώσε κι εσύ.
Θέλω να έχει μαεστρία ο καφές
που θα μου φτιάξεις
Και να ‘ναι η καλημέρα που θα πεις
στης νύχτας μουλιασμένη τα φαρμάκια
Εχθές που αφηνιάσαμε
Το δάκρυ είπες είν’ γι αυτούς
που ξέρουν ν’ αγαπάνε
Αισθάνθηκα πως δίπλα μου καθόσουν
Κι ας ήσουν μακρυά όσο ποτέ
Ας είναι. Είπα πάλι.
Θα περιμένω.
Μέχρι τα χείλη μου άλλα χείλη να ζηλέψουν
Μέχρι που ένα κορμί ξανά να μ’ αγκαλιάσει
Μέχρι να σε ξεχάσω ολότελα θα περιμένω
Αλλά εσύ; Εσύ; Για πες μου Εσύ;
Πως θα γελάσουνε ξανά τα γυάλινα τα μάτια;
Και πως τα χείλη τα νεκρά πάλι θα λαμψουν;
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
