| |
Όταν κοίταζες το πρώτο πράγμα που πρόσεχες ήταν τα μάτια του. Μάτια ορθάνοιχτα, παγερά που σε κοίταζαν κατάματα, ανέκφραστα να περιμένουν.
Δεν είχαν βλεφαρίδες, δεν ήξερες καν αν είχαν και βλέφαρα…
Μάλλον θα νόμιζες ότι ήταν έτσι ανοιχτά ανέκαθεν, έτοιμα να μη χάσουν την παραμικρή σου κίνηση. Μάλλον λάθος, δεν σε κοίταζαν κατάματα μόνο έτσι σου φαινόταν. Κοιτούσαν πειναλέα προς το στόμα σου. Το δικό του στόμα μια μαύρη βούλα, ανοιχτό, πεινασμένο, έτοιμο να καταβροχθίσει την ποθητή του λεία κάθε στιγμή, να μην αφήσει ούτε μια στάλα.
Τι ήταν αυτό το λαχταριστό μεζεδάκι του; Τα λόγια που έβγαιναν από το στόμα των ανθρώπων… Τα κατάπινε σαν το άπαχο γάλα. Δεν προλάβαιναν να αντηχήσουν στον αέρα ειπωμένα από το στόμα που τα εκφώνησε και αυτό τα είχε απορροφήσει.
Χωρίς τον παραμικρό ήχο όλες οι λεξούλες, οι συλλαβές, οι φθόγγοι, κατέβαιναν στο πεινασμένο γαρύγγι του με την ακόρεστη όρεξη.. Και δεν άκουγες τίποτε. Ήταν τρομερό, δεν μπορούσες ούτε να φωνάξεις. Αυτό τότε σα μεγάλο λαχταριστό κομμάτι τούρτας, κατάπινε τις φωνές σου, τα μεγάλα σου λόγια, τους ψιθύρους, τις φωνούλες, τα γέλια σου, τα κλάματα και τις ικεσίες. Δεν σταματούσε να καταβροχθίζει συλλαβή που θα εκφώνιζες. Εσύ ήσουν ο πομπός και αυτό ο δέκτης. Δέκτης άμεσος που λειτουργούσε εξ’ επαφής. Τόσο που δεν χρειαζόταν καν να εκπέμψεις.
Μερικές φορές όπως σε κοίταζε πειναλέα στο στόμα, νόμιζες πως αθόρυβα όπως δρούσε συνεχώς, κατάπινε και τις σκέψεις σου, τα λόγια που θα μπορούσες να πεις αν θ’ άνοιγες το στόμα σου, αλλά αυτός τα προλάβαινε στη γέννησή τους. Τα προλάβαινε σαν ήχους σιωπηλούς και τα καταβρόχθιζε κι αυτά…
Τα μάτια πάντα ανέκφραστα, δεν άνοιγαν, δεν έκλειναν, δεν ήταν καν υγρά, λες και ήταν ζωγραφιστά, ψεύτικα, πάνω στο τρομερό πρόσωπό του.
Το στόμα του δεν είχε δόντια, δεν χρειαζόταν τέτοια για να μασήσει ούτε τις μεγαλοστομίες, ούτε τα ουρλιαχτά σου.
Ήταν όλα πολτός, μασημένος από τα δικά σου δόντια και αυτός αρκούνταν στο να τα καταπιεί.
Θύμιζε κάπως τις βρύσες με τις λεοντοκεφαλές, που γεμάτες νερό, έβγαζαν να δροσίσουν και τους άλλους. Αλλά αυτός έβαζε, έβαζε συνέχεια, το στομάχι του ήταν άπατο και ποτέ στη ζωή δε θα χόρταινε…
Αστείο πράγμα. Στη ζωή…
Στη δική σου τη ζωή δηλαδή, γιατί αυτός δεν είχε ζωή, δεν είχε ούτε θάνατο…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
