| |
Δε φταίει αυτός που ο φόβος του μια νύχτα άκαρδα σε σκότωσε
Δε φταίει αυτός που να αγαπά δεν ξέρει
Σπαθί, για δώρο, του ’δωσες
Και για να κόβει το ψωμί, φονιά μαχαίρι
Κι αυτός το πήρε για απειλή
Είπε πως ξέρει το ψωμί κι αλλιώς να κόβει
Ύστερα έπεσε η ματιά του στο σπαθί
Γύρισε και σε κοίταξε καχύποπτα
Σκέφτηκε μάλλον πως κι αυτό
Κάποιο κακό μπορεί να προξενούσε
Ήξερε μόνο από σπαθιά
Αυτά που μύθοι άφησαν κληρονομιά κάποιοι ιππότες
Τότε που μπήκες, νύχτα, με πανσέληνο
Να του ζεστάνεις την καρδιά μ’ ένα φιλί
Είχε στα χέρια το σπαθί σου κι έπαιζε
Κι από ένστικτο, που ο φόβος γέννησε, αντέδρασε
Πρόλαβες μόνο να του πεις
Μ’ αγάπη πως τον σκέφτηκες
Μ’ αγάπη πως τα αγόρασες
Μ’ αγάπη πως του τα ’δωσες
Μα αυτός
Είχε προλάβει στην καρδιά σου να καρφώσει το σπαθί
Αργά τον αποχαιρετούσες κι έφευγες
Φριχτά πονούσες, μα άντεχες
Διπλά πονούσες κι έκλαιγες
Μ’ αυτός άλλα σκεφτότανε
Αυτός που μια σε πρόδωσε
Τώρα σ’ είχε σκοτώσει
Κι όπως το αίμα και το δάκρυ λίμναζαν
Εσύ σκεφτόσουν μόνο αυτό:
Δε φταίει αυτός!
Ίσως η λίμνη από αγάπη, δάκρυ, κι αίμα
Να αφήσει μια μικρή κηλίδα στο άσπρο μάρμαρο
Να του θυμίζει όλα αυτά για να σκεφτεί
Αν λάθος έκανε
Αν ήταν και τα δυο δώρα αγάπης
Τον είδε
Περιπλανώμενη η ψυχή σου στ’ άδειο σώμα σου
Να προσπαθεί να σβήσει την κηλίδα στο άσπρο μάρμαρο
Και λίγο αργότερα
Όλο αγανάκτηση
Τον άκουσες να λέει:
«Μετακομίζω!»
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
