| |
ειναι φορες
που δεν λεμε να ξυπνησουμε
ισως γιατι ο πονος κοιμηθηκε για λιγο
η ισως γιατι ποναμε τοσο πολυ
που οι γραμμες γινονται χαρακιες
πανω σε τεντωμενους καρπους
ισως παλι να ξεχναμε
να μην θελουμε να πονεσουμε
γιατι για καθε λεξη που γραφουμε
μια αληθεια πικρη αναδυεται
που σαν μαχαιρια στα δυο μας διπλωνει
και ο χρονος τοτε μοιαζει αβασταχτος
μας ξεπερνανε οι ωρες
δεν ρωταν οι πληγες
απλα αιμοραγουν
χωρις χερι στοργικο να τις σκουπισει
χωρις ενα δακρυ να κυλησει
πανω στο λευκο μας τετραδιο
βουβα κλαιμε
μια κραυγη
μια γραμμη
ενα γιατι
παντα ορφανα
παντα
μοναχα[align=right]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
