Warning: session_start(): Cannot start session when headers already sent in /home/stixoi/public_html/core.php on line 23
stixoi.info: Εξελικτική Κρίση
 
Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
130398 Τραγούδια, 269369 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 Εξελικτική Κρίση
 ....ένα, δύο, τρία...κάμποσα βήματα πριν....
 
Εξελικτική κρίση


Φοβάμαι πολύ τ’ απότομα γκρεμνά
τα κάθετα τα βράχια
αυτό το τέλος τους το απόλυτο με κυριεύει
εκεί που υπάρχει πάτημα
εκεί να φεύγει απ’ τα πόδια η γης
Το ξάφνιασμα μου μοιάζει του θανάτου
Φοβάμαι πολύ τη στιγμή του τσιμπήματος
μέλισσα, σφήκα ή σκορπιός λίγο με νοιάζει
Ο πόνος είναι απλώς ο πόνος
μα όταν τον βλέπεις να ‘ρχεται
και το ξέρεις
το νιώθεις πως σ’ έχει βάλει στόχο
οι πιθανότητες τρώνε το χρόνο και γεννάνε αγωνίες
κι όλα εκμηδενίζονται
Μπροστά στα μάτια μένει μόνο ένα κεντρί
Φοβάμαι πολύ μπροστά σε άλλον να κλαίω
το ακατάσχετο μου σκόρπισμα
κανείς δε ζει να πει ότι το είδε
πως άντεξε να μείνει εκεί
και πως δεν το ‘βαλε στα πόδια
Κι έτσι για ψύχραιμη περνιέμαι και σκληρή
ανθεκτική
Τα βράδυα
μια ανεξήγητη βαρύτητα με παρασέρνει
και σκύβω το κεφάλι μου στη γη να μπω
μα δεν υπάρχει γης
Κι έτσι τις σάρκες μου ξεσκίζω
με μουσικές σκεπάζω του θρήνου μου τις ακατάληπτες κραυγές
-όλοι το ξέρουν πια τη μουσική πόσο λατρεύω-
Φοβάμαι πολύ κάθε που νιώθω πως γελώ
τα χείλια μου σαν κάνουν ν’ απλωθούν το μέσα μου ανταριάζει
Που πας;
ακούω μια φωνή υστερικά να μου φωνάζει
και το χαμόγελο και πάλι γίνεται πικρό
Κι έχω μια συννεφιά μέσα στα μάτια
που όλο ξεσπά με μπόρες και με καταιγίδες
Τις ξεσκισμένες σάρκες μου κρύβουν καλά τα ρούχα
απ’ όλους ξέρω να κρυφτώ
Φοβάμαι πολύ
που ο εαυτός μου τώρα πια σαν ξένος με τρομάζει



 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 12
      Στα αγαπημένα: 0
 
   

 Ταξινόμηση 
       Κατηγορίες
      Αταξινόμητα
      Ομάδα
      Αταξινόμητα
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

...σκέτη νούμερο...(της μητρός μου)
 
agrafos
10-09-2008 @ 00:10
με τετοια σκεψη
μη φοβασαι τιποτα ::theos.:: ::up.:: ::up.::
sofianaxos
10-09-2008 @ 00:12
Πολύ ωραίο αλλά γιατί τόση θλίψη τόσος πόνος τόσος φόβος;


Καλημέρα
Ιππαρχος
10-09-2008 @ 00:16
Φοβάμαι πολύ
που ο εαυτός μου τώρα πια σαν ξένος με τρομάζει

Συγκλονιστικό!
ψιτ-ψιτ
10-09-2008 @ 00:27
πω πω ...ολα αυτα εσυ τα εγραψες ?
τρομαζω........
tomas_to_tomari
10-09-2008 @ 00:49
me psit ::laugh.::
spil †
10-09-2008 @ 01:10
Θαυμάσια καταγραφή εσώτερων συμπαντικών εκρήξεων !
Δημιουργείς !
Xωρολάτρης
10-09-2008 @ 01:25
Οι αποστάση που κρατας απέναντι στον αυτόματο πόνο, στον φόβο ,στη χαρά και στην λύπη είναι φοβερή..σε πράγματα αστραπιαία βρίσκεις τον τόπο και τον χρόνο να σταθεις απέναντί τους προσπαθώντας να τα ερμηνεύσεις..Εχεις απίστευτη αίσθηση τελικά για πολλά πράγματα πάνω σου..
LILA KIRA
10-09-2008 @ 01:30
::up.:: ::up.:: ::up.::
swordfish
10-09-2008 @ 01:48
Εξαιρετικό!!! ::up.::
φραγκοσυριανος
10-09-2008 @ 01:51
ακούω μια φωνή υστερικά να μου φωνάζει
και το χαμόγελο και πάλι γίνεται πικρό
Κι έχω μια συννεφιά μέσα στα μάτια
που όλο ξεσπά με μπόρες και με καταιγίδες
Τις ξεσκισμένες σάρκες μου κρύβουν καλά τα ρούχα
απ’ όλους ξέρω να κρυφτώ
Φοβάμαι πολύ
που ο εαυτός μου τώρα πια σαν ξένος με τρομάζει

::up.:: ::theos.:: ::up.::
Nefeligeretis
10-09-2008 @ 09:25
Εφη, πολύ ωραίο το σημερινό σου
σταθερά ποιοτική.
::smile.::
Αστεροτρόπιο (Jeny)
10-09-2008 @ 14:47
Δεν είναι τυχαίο που σε διαβάζω βράδυ. Αλλά ξέρεις, αυτός ο φόβος σε κρατάει ζωντανή κι ας πονάς.
εννοείται πως μου άρεσε.

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο