| |
Κοιτάζω μήπως δω τους οιωνούς
Θωρώ πουλιά και ψάρια πεθαμένα
Κι όπως γυρίζει στο μηδέν ο νους
Κλειδώνομαι ξανά μέσα σε μένα
Τα «όχι» στο λαιμό μοιάζουν θηλιά
Μα πιο πολύ με πνίγουνε τα «ναι» μου
Τα όσα δέχτηκα χωρίς μιλιά
Μου κρύβουν το φεγγάρι σου ουρανέ μου
[I]Θα υπάρχει ένας δρόμος , δεν μπορεί
Ή κάποιο υποθαλάσσιο μονοπάτι
Στο κέντρο του καιρού που να οδηγεί
Μακριά πολύ απ’ τα όρια του χάρτη
Θα υπάρχει μια πατρίδα… δεν μπορεί
Φτιαγμένη για την πρόσφυγα ψυχή μου
κι ας είναι βυθισμένη η μισή
στη θάλασσα, όπως κι η αντοχή μου [/I]
περπάτησα στις όχθες της ζωής
κι αρκέστηκα να βλέπω τη ροή της
να φεύγει προς τη θάλασσα χωρίς
να παίρνω κάτι από τη δύναμή της
δεν είχα τη σοφία να αποδεχτώ
πως είμαι μέρος του μηδέν, τ’ απείρου
και νιώθω να με παίρνει το νερό
σαν ένα ισχνό, λεπτό φύλλο παπύρου
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 2
| | | | | | | |
|
