| |
πλασμα του ονειρου μυστικο
τονε κοιταει με μυστηριο
κι οσο ειδα προσωπο γλυκο
μοιαζουν τα ματια δηλητιριο
ριχνουν παραξενο το φως
μεσα στον κοσμο τον τερατων
που βασιλευει αυτος σκυφτος
στο ρεσιταλ των θηραματων
στην θλιψη και την συμφορα
τα νιωθει αθελα βουρκωνουν
που ειδε πρτωτη του φορα
τα καγκελα που τον κυκλωνουν
μα οσο κραταει η στιγμη
τρεχει να φυγει τρομαγμενη
βγαινει κι ανοιγει μια ρογμη
μεσα στα στηθια του να μενει
κι αυτος κοιταζει σιωπηλος
μαλλια χρυσα λαμποκοπανε
κι αρχιζουνε δε ξερω πως
ξαφνου τα ορνια ν αλιχτανε
κλαινε τα ζωα μ ουρλιαχτα
νυχια τα ξινουν τρομαγμενα
βαζει ο Τζερονιμο πνιχτα
κλαμματα τοσο απελπισμενα
που μες της πολης τον αχο
τραγουδι γινονται του δρομου
για εναν γερο μοναχο
δεσμιο της τρελας και του τρομου
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
