| |
Απλώνω ιριδίζουσες σκέψεις που σκαρφαλώνουν πάνω στην ομίχλη μου ,
πάνω στ' ακρωτηριασμένα χείλη μου,
που δεν αγγίζουν ουρανό...
Μονάχα διψούν για λίγη ακόμα βροχή,
για λίγα σύννεφα,
που τώρα πια ξεχνούν τον προορισμό τους.
Άλλοτε Δύση...Άλλοτε ανατολή..
Σκόρπισα κάποτε διαμαντόσκονη πάνω σε μάτια που με πόθησαν,
που η αγάπη τους έγινε ψέμα
κι εγώ σε στεριές είπα ''Οχι'' ,
παρά προτίμησα ατέλειωτες δίνες και ιλίγγους μέσα σε βυθούς
που μ' έψαχνα σε μεθυσμένα Σαββατόβραδα..
Υπνωτισμένα μιλούσες σαν χρυσάνθεμο στην βροχή,
σαν όνειρο που σβήνει η φωτιά του
καθώς ξυπνάς κι ο ιδρώτας
κυλά στο πρόσωπό σου και σε βασανίζει...
Τα απλά μου βήματα τα έκανα σιωπή κάθε φορά που έκλεινα τα μάτια
και το φθινόπωρο άκουγα στο παράθυρό μου
ν'αναστενάζει...
Πότε ένας μυσταγωγικός χορός να μοιάζουν
τα φύλλα που πέφτουν στην χλόη
και πότε η σκέψη μου να βγάζει φτερά
και να πετά πέρα απο το χρόνο και τη φθορά του.
Πέρα απο κάθε φόβο και κάθε αμφιβολία.
Πέρα απο τα ''όχι'' και τα ''μήπως'', καθώς σιγοψυθιρίζουν
τ'αστέρια να πιστέψω πάλι σε αυτά.
Κι ίσως να πιστέψω πάλι στον εαυτό μου.
Κάποτε τέλος έβαζα κι έμενα στην άκρη
πυγμή να ψάχνω να κάνω το μετέωρό μου βήμα...
Μα τώρα ξέρω πως κάθε τέλος
είναι μια καινύρια αρχή,
ένα καινούριο ταξίδι στο ''Είμαι'' ...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
