| |
Καθώς οι ώρες μας σιωπούν
κι αναμετρούν τη μοίρα
μοιάζουν καράβια που γερνούν
παροπλισμένα, στείρα.
Καράβια ατρόμητα θεριά
γαλέρες, μπρίκια, σκούνες
που τραγουδούσαν στου βοριά
τις άσπλαχνες φουρτούνες.
Στού λιμανιού τη θαλπωρή
σε τσιμεντένιους ντόκους
το κύμα κλαίει, νοσταλγεί
τους φιλντισένιους φλόκους.
Τώρα χαμένα, νηπενθή
στ΄ απόνερα ταξίδια,
κάποτε θάλασσας ανθοί
που μείναν άδεια στρείδια.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
