Μοιάζω μ'εσένα
11-10-2008 @ 14:51 | Ύμνος στη γυναίκα και στην προσμονή το γραπτό σου.
Τουλάχιστον αυτό κατάλαβα εγώ. Καλό ξημέρωμα! | |
ΕΛΠΗΝΟΡΑΣ
11-10-2008 @ 15:00 | ::theos.:: ::yes.:: ::theos.:: | |
Μελής
11-10-2008 @ 16:43 | αθανασία οι μαστοί έχουν καθαρά μεταφορικη σημασία και δεν έχουν να κάνουν ως μέρος του γυναικείου σώματος. έχεις δίκιο πάντως ως προς την προσμονή. γιατί όταν διαβαίνουμε το όριο ---αυτό μπορεί να γίνει μόνο νοερά----της συγκεκριμένης μας ύπαρξης στο σημερινο χωροχρονικό πλαίσιο νιώθουμε ντροπή γιαυτό που είμαστε ως κάτι ποταπό, κίβδηλο, συγκριτικά με αυτό που συναντάμε πέρα από μας. από την μία είναι μια καταγγελία για το σημερινό ανθρώπινο είναι και από την άλλη είναι μια αναφορά αυτοσυνειδησίας που οδηγεί προς μια νέα ζωή έστω φαντασιακά | |
φραγκοσυριανος
12-10-2008 @ 00:19 | Γητευτή της αιωνιότητά μου
Φρουρέ του θανάτου μου
Δήμιε που στέκεις στην πόρτα μου
Εσύ άγγελε μου και ασυγχώρητο σφάλμα μου
Σου λέω, οι σάλπιγγες και τα κύμβαλα δεν αρκούν
για να κρύψουν την ντροπή
Που με πλημμύρισε πέρα απ’ το όριο
Οι μαστοί μου, μαστοί ελπίδας γενναιοφόρας ύπαρξης
Θα ανθίσουν μέσα στα ίχνη ποιος ξέρει ποιου θεού
Και ο σπινθήρας που κροταλίζει στα σωθικά μου
αναβαπτίζεται ως θύτης μιας καινούργιας ζωής
ΑΠΙΘΑΝΟ....::1255.::::1499-1661-3494.:: | |
sofianaxos
12-10-2008 @ 01:17 | Πολύ δυνατό!!!!!!! ::up.:: | |
Nefeligeretis
12-10-2008 @ 01:44 | Ανατρεπτικά επίπονο καθώς η υπέρβαση,
με αρμονικές αντιθέσεις.
::yes.:: | |
Ιππαρχος
12-10-2008 @ 04:48 | Υπέροχη γραφή... | |
**Ηώς**
12-10-2008 @ 08:04 | Και ο σπινθήρας που κροταλίζει στα σωθικά μου
αναβαπτίζεται ως θύτης μιας καινούργιας ζωής
::yes.:: ::yes.:: ::theos.:: | |
Mικρουλι
12-10-2008 @ 10:08 | Υπεροχο!!
::up.:: ::up.:: ::up.:: | |
Helene52
12-10-2008 @ 10:29 | Υπέροχο θα πω και εγώ ... και ας σε κουράσω !!!!!!
::up.:: ::theos.:: ::up.:: | |
panta smile
12-10-2008 @ 12:30 | yperoxo etsi apla!
| |
Flake
13-10-2008 @ 06:20 | Σας ευχαριστουμε παιδια | |
anthrakoryxos
18-10-2008 @ 02:57 | Μ' αρέσουν και οι παραπάνω αναλύσεις και το πόνημα με προτίμηση στο τελευταίο δίστιχο.
Μου θύμισε το:
Ξέρουμε να δίνουμε τη ζωή μας ολάκερη κάθε μέρα. Νάτη η εποχή των Δολοφόνων.
| |
 |
