| |
Να που σηκώθηκα
και το ρολόι, δύο νύχτα
είχα ξεχάσει
πως εισαί μακριά,
για να μου λές
τα κρυφά σου παραμύθια
και προσπαθώ
ν' άποκοιμηθώ
μα το κορμί σου
καρφώνει όπως σπίθα
που μέσ' από πέτρες
προσπαθεί να ξεπήδησει
και χάθηκά στο διαμαντένιο σ'ουρανό
κι αφέθηκα στα πιο λευκά σου
σύννεφα
μες σε βιβλία μες σε τόνους με σελίδες
έψαξα κάτι να 'ναι τόσο αληθινό
μα λόγια δε βρήκα
που να μπορούν ομώνυμα να γίνουν
και να συναθριστούν
μ'αυτή την όμορφια
και την αλήθεια που απο μέσα σου σα βγαίνει
μοιάζει με σπάνια
προϊστόρικη γραφή
κι απ'το παράθυρο ταινίες όλο παίζουν
και σε ζητώ εδώ να πρώταγωνιστείς
κι αν ήταν θέατρο εγώ τον ένοιωσα το ρόλο
και δε θ' αφήσω στο χρόνο να χαθεί
σα πρωτοσέλιδο που μένει πάντα ίδιο
σα μια ταμπέλα που ξέχασε να αλλαχθεί
κι αποκοιμάμαι προσκυνώντας τη μορφή σου
και με βελούδο σε θέλω να τυλιχθείς
να μη μπορέσει κανείς να σε αγγίξει
αφού εισαι τόσο ακριβή ν'αγοραστείς
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
