| |
Θα την βρεις εκει που ανθίζουν οι ανεμώνες
Πίσω απο στάχεια πελώρια ψηλά
Να μετράει μόνη τους πιο βαθιούς χειμώνες,
Και να χαμογελάει μονη τα καλοκαίρια τα ζεστά.
Ένα κορίτσι που μένει παντα ντυμένο στα λευκά,
Με δυο κοτσίδες, σημάδι αθωότητας παλιάς,
Χρόνια κάθεται στο ίδιο το σκαλοπάτι
Δίχως ποτέ της όμως να γερνά..
Μ'ενα όνομα σαν μια κατάρα κεντυμένη
Συλλαβίζουν Α-Λ-Ι-Κ-Η τα γραμματάκια τα χρυσά,
Μονάχη αιώνια παίζει στο σκοτάδι,
Και αναμένει μια φίλη που ποτέ της δεν θα'ρθει
Αλικη μου την ρώτισα εψες στην προσευχη μου
Τι περιμένεις τάχα ακόμη στην βροχή
Πες μου ποιος σε κανε σε κάτι να πιστέψεις
Και πες μου ακόμη..
Γιατι τόσο να τρέμεις την ζωή
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
